Roraty

Katalog znalezionych fraz

Wątki

• agniusza serwis - literatura w sieci, proza, feminizm, gender, queer ...
• PoĹźyczka chwilĂłwka na Sylwestra
• Rozmiary avatarĂłw
• Podpisanie umowy. (Ĺťuławski Park Historyczny)
• Dragonow <podanie>
• katarzyna
• PL-Warriors
• astrocytoma pilocyticum a gamma knife
• Siodła
• Stacja Orlen oraz Auto-gaz- Warchoły
• Coś słodkiego

agniusza serwis - literatura w sieci, proza, feminizm, gender, queer ...

Jeszcze raz poproszę o wpis wszystkich skorych do pomocy Dzięki!

---

Magda i Monika Marek
Kasia Lempa
Tomek Szołtysek, tylko czw. i pt. Może czasem w środy W inne dni odpadam ze względu na godziny zajęć...

---

Kinga Kurpas

paostaram się być zawsze
Super!
Plan na razie jest taki:
1. Poniedziałek, 28 XI, godz. 6.30
- potrzebny Anioł Lolka Wojtyły, będzie na każdych roratach, ma mieć albę na sobie i skrzydła! Przede wszystkim musi głośno i wyraźnie czytać swój anielski pamiętnik. Ogłaszam casting
2. Wtorek, 29 XI, godz. 6.30
- potrzeba 4 aktorów do scenki: 1. Lolek Wojtyła, 2. Tata Lolka, 3. Pani Pukło, 4. Ciotka Lolka
- rekwizyty: stolik, krzesła, strój komunijny (ewentualnie mała marynareczka), dziewczęce buty komunijne, bądź inne białe lakierki
Pisać, kto co ma
Scenariusz "ramowy"
- Ciotka ze strojem: Karolu, cały rynek obleciałam, myślałam, że nic nie znajdę, ale na samym końcu...ale lepiej sam zobacz (pokazuje strój).
- Tata Karol: Dziękuję, strój ładny, tylko martwię się o buty dla Lolka, przecież boso do komunii nie pójdzie...
- Ciotka: Zaczekajmy za p. Pukło, może ona coś zaradzi.
- P. Pukło (wchodzi niepewnie): Bardzo mi przykro, ale pewien Żyd, który obiecał pomoc chyba nie do końca mnie zrozumiał i przywiózł takie (pokazuje dziewczęce butki).
- Lolek: Przecież to dla dziewczyny, wszyscy będą się ze mnie śmiać. Przecież chodzę do szkoły z samymi chłopakami!
- Tata (z dłońmi opartymi na głowie, łokcie na stole, raczej sam do siebie): No tak, rozumiem, sam jako żołnierz przebywałem głownie w męskim gronie.
- Lolek: (patrząc na tatę): w końcu to nic takiego, założę je.
- Tata (uśmiecha się z ulgą): Dziękuję synku, dziękuję.

W środę grają Mryki 2.
Piłka potrzebna na czwartek.
Ja mam skrzydła do anioła.
ja mam stój komunijny skrzydła też i aureola do anioła
krzesła mozna wząć z tej salki w kościele a stół można przynieść z salek katechetycznych albo mozna wziąć to na dary jak sie je wystawia tylko to mozy byc małe
znalazłam tą piłkę którą ksiądz szukał a na kiedy jest potrzebna ?
Magda, ksiądz napisał, ze na czwartek!!
wiem bo ksiądz potem to zmienił zresztą napisał to na shoutboxie
Ja też moge pomóc ale zawsze rano i piątek
Okazało się, że mogę być w poniedziałki, wtorki, środy i soboty. Więc również jestem chętna do pomocy
Nie chcę robić Księdzu konkurencji ale tu jest propozycja dla "starszych i mobilnych"... ja dzisiaj byłam i z serca polecam:

Pamiętasz roraty z dzieciństwa? A może chciałbyś to przeżyć jeszcze raz, ale zupełnie inaczej – już jako człowiek bardziej dojrzały? Jeśli tak, to zapraszamy Cię na roraty dla młodzieży, czyli dla Ciebie. Szansa na spotkanie swoich znajomych, na wspólną radość i na modlitwę. Szczególna propozycja dla Ciebie brzmi: Zakochaj się na Roratach! Dosłownie! Taki jest temat naszych wspólnych spotkań. Jak to będzie wyglądało? Przyjdź i zobacz! Spotykamy się w adwentowe poniedziałki czyli 28.11., 5.12., 12.12. i 19.12. o godz. 19:00 w kaplicy przy parafii Bożego Narodzenia w Halembie!
Czekamy na Ciebie razem z Twoimi znajomymi!
Ps. Koniecznie przynieś ze sobą lampion
Kto obiecał na jutro materac? Pompka już jest (dzięki Ktosiu). Trzeba przyjść WCZEŚNIEJ, żeby go napompować. Jeśli nikt się nie zgłosi, to proszę zabrać Lolkowi karimatę.
ja się zgłosiłam już mam naszykowany a pompka jest w zakrystii ??
to nie mam tej pompki??bo miałam przynieść.....
Czwartek:
Lolek - Wiktor
Zuzia - jakaś Koziczka 1
Marysia - jakaś Koziczka 2
Tata, czyli p. Wojtyła - p. Spliner

W zakrystii słychać boiskowe odgłosy: podaj, mocniej itp. Zuzia z Marysią pukają w stolik, "wchodzą" i przy drzwiach robią unik przed wylatującą piłką; słychać wrzask Taty - gooolll, reemmiiisss ; dziewczyny stoją z otwartymi buziami; wychodzą chłopaki przybijając piątkę idą do stolika, śmieją się. Zapraszają gestem dziewczyny
- Z: Brawo p. Wojtyła, to sztuka strzelić takiego gola reprezentacyjnemu bramkarzowi naszej klasy, no no! A tak w ogóle to dzień dobry
- M: Serwus Lolek, dasz się wyciągnąć na spacer i ping-ponga?
- Lolek: (rozkładając podręcznik, który trzeba zabrać) Ojej, na dziś zaplanowaliśmy z Tatą powtórkę z niemieckiego; (Tata siedzi sobie z gazetą i okularami na nosie, spogląda na młodych, gdy o nim mowa)
- M: Przecież do matury mamy jeszcze czas!
- L: Tak, ale muszę też szanować czas taty (ten czytając kiwa z aprobatą głową). Ale wiecie co, zostańcie na chwilę, przynajmniej trochę pogadamy. Co planujecie po maturze?
- Z: Jeśli z rodzicami nie znajdziemy pieniędzy na studia, pewnie poszukam pracy.
- M: Ja bym bardzo chciała studiować matematykę. A Ty? Zostaniesz pewnie księdzem?
- L: Nie jestem godzien. Pojedziemy z Tatą do Krakowa. Chcę iść na polonistykę. To pierwszy krok, żeby zostać aktorem.
- M: Chłopie, co ty na głowę upadłeś?
- Z: Nie dla Ciebie takie życie!
- L: (śmiejąc się) I Wy mi to mówicie? Zupełnie jakbym słyszał moje ciotki. "Lolek aktorem"(przedrzeźniając ciotkowy głos). Nie mogły pogodzić się z tym, że mógłbym spróbować sił na scenie.

Uff. Trochę tekstu jest, ale dacie radę. I macie to zrobić swobodnie, z luzikiem, gadacie przecież ze sobą!
Rekwizyty: materiałowa piłka, podręczniki Lolka, gazeta i bryle p. Wojtyły
P.S.
Nie sprawdziłem literówek...
Czy ja dobrze rozumiem, że moja rola polega na tym, żeby mieć "bryle", kiwać głową, spoglądać z nad okularów i czytać gazetę? Bo mojego dialogu nie widzę

PS. Zmieniłem pseudonim na forum już z tydzień temu, żeby ludzie nie kombinowali
Piątek:
Lolek - Wiktor
p. Mieczysław Kotlarczyk - Michał J.
Zosia - Koza1
Telimena - Koza2
Ewa Horeszkówna - Koza3
Gerwazy - Erwin1 (przynieść miecz; w oryginale rapier "scyzoryk")
Protazy - Erwin2 (przynieść "wokandę trybunalską", czyli notes, + filok)
Jankiel, Jacek Soplica - Tomek S.
Oprócz wspomnianych rekwizytów Panie przynoszą bluzki, kiece, wisiorki z tamtej epoki (badnijcie se w necie), Panowie flinty, myśliwskie atrybuty.

Oprócz tego, że będzie wielka improwizacja, to mają być EMOCJE, bo dziś usztywniło Was maksymalnie - macie się tym bawić, tym bardziej, że jutro gracie... teatr
- W bocznej kaplicy gwar; p.Kotlarczyk rozdziela role - mówi fest głośno: Zosią będzie..., Telimeną..., Gerwazym..., Protazym...A teraz idźcie dobrać rekwizyty. Wszyscy wychodzą (pod balaski przy księdze), pokazując sobie kiecki, szable, flinty. Z zakrystii wychodzi Lolek.
- Zosia: (zauważa go, rzuca mu się na szyję) Cześć Lolek, będziemy piękną parą P.Kotlarczyk dał mi rolę Zosi, a Ty masz być Panem Tadeuszem, cieszysz się?
- Lolek(jakby usztywniony, nieobecny, ignoruje pytanie): A gdzie jest p. Mieczysław?
- Zosia: Zaraz przyjdzie.
- Lol: Idź, poczekam na niego.
Wychodzi p.Kotlarczyk, Lolek do niego podchodzi i wali prosto z mostu, dobitnie, sucho, głośno: Rezygnuję z teatru. Będę księdzem.
- p.Kotlarczyk:Lolek, zlituj się, co ty chcesz najlepszego zrobić?(załamuje ręce itp. mówi głośno, reszta aktorów przestaje grzebać w rekwizytach, zamiera na chwilę, potem komentują szeptem, ich zdziwienie, niedowierzanie, smutek, irytacja, pukanie w czoło, itp.)
- Lol: Dokładnie to przemyślałem.
- p. Kotl: Jesteś naszym najlepszym aktorem, mało tego, jesteś pewnie jednym z najlepszych aktorów w Polsce!
- Lol: Moja decyzja jest ostateczna.
- p. Kotl:Zupełnie cię nie pojmuję. Przecież wiesz, ile możesz zrobić ze swoim talentem, a ksiądz? Wsadzą cię do jakiejś zabitej dechami wiochy, a tam będziesz uczył religii zmierzłe dzieci i słuchał spowiedzi podstarzałych pań.
- Lol: Wiem, że będziesz mnie przekonywał, ale to bezskuteczne. Już postanowiłem: będę księdzem.

P.S.
Napiszcie proszę, kto zagra i przyniesie rekwizyty!
Zagram A kogo to nie wiem. Z dziewczynami się w szkole pogadam.
Mogę
Zostałem przydzielony do Jacka Soplicy, czy to jakiś inny Tomek S.? (np. Tomek Strzoda? )

Tzn. chętnie zagram, tylko chciałem się upewnić
I czy jakiś rekwizyt mam przywdziać? jak tak kojarzę historię tego jegomościa, to bardziej strzelbę, czy bardziej butelczynę po "Panu Tadeuszu"? (jeszcze opcja trzecia - habit, ale z tym już będzie bardzo trudno )
Super!
Tak Tomku, to Ty
Sikorki, załatwcie w szkole Chłopów!

P.S.
UWAGA!
Potrzebuję od jutrzejszego wieczora prostego odtwarzacz mp3. Na zamianę dam na czas rorat mój bardziej skomplikowany, który niestety nie nadaje się do prostej czynności puszczenia muzyczki z zakrystii...
Wtorek, 6 grudnia, 6.30

ks. Wojtyła - Adaś
6 lasek - 6 lasek

Zajawka na wyjazd do Zakopca, bo kwitną krokusy.5 Kóz spotyka się na dworcu PKP (przydałaby się tablica KRAKÓW, abo "coś kolejowego"). Nagle wpada nr 6 i biadoli, że:
- Przed chwilą spotkałam Jacka i powiedział mi, że przeprasza, ale chłopcy nie jadą, bo mają trudne zaliczenie, a boją się wylecieć z powodu wyjazdu z księdzem, boją się, że ktoś doniesie.
Przychodzi x. Wojtyła, ubrany w górski strój wycieczkowy.
- Koza1: Chłopcy nie jadą, z naszej wycieczki nici.
- x. W: To może pojedziecie ze mną?
- Koza2: Nie boi się ksiądz?
- Koza3: Gdyby to wyszło na jaw władze komunistyczne zrobią wszystko, by księdza ośmieszyć!
- x. W: Przecież nie robię nic złego. Byłoby gorzej, gdybym młodym dziewczętom pozwolił spędzić noc na dworcu. O! Pociąg przyjechał. Idźcie już zająć miejsce, zawiążę jeszcze sznurowadło.
- Koza 4: (z pewnego oddalenia, stara się mówić do reszty, żeby pozostawiony na peronie x.W. nie słyszał) Ale jak my do niego będziemy się zwracać? (robią miny, jak to kobiety podczas "intensywnego myślenia" )
- Koza 5: Dziękujemy księdzu, że z nami pojechał.
- x.W: Nie ma za co.
- Koza6: Mamy nadzieję, że to nie ostatnia wycieczka.
- Koza1: Na następną zapewnimy już męską obsadę.
- Koza2: Więc będzie ksiądz z nami jeździć? To super! Jest tylko jeden problem...
- x.W: Już się wam sprzykrzyło?
- Koza3: Ależ nie! Świetnie się rozmawia i w ogóle. Tylko...nie wiemy, jak do księdza mówić, żeby nie zdradzić. Rozumie ksiądz?
- x.W: (z uśmiechem) No tak, to rzeczywiście komplikacja. Jak to rozwiązać?
- Koza4: Mamy pseudonim. Czy moglibyśmy mówić do księdza "Wujku"?
- x.W: A to zabawne. Nigdy nie miałem siostrzenic ani bratanków. A więc "Wujek"? Zgoda, niech tak będzie
- Kozy5 i 6: Dziękujemy...Wujku

P.S.
Trochę tekstu jest, najważniejsze, żeby płynnie szedł - to nie może być recytacja tekstu, lepiej coś opuścić, zmienić kolejność, ale trza przeżywać! I bez mikrofonu będzie, bo to was ogranicza. I gadać głośno, przodem do ludzi.
Rekwizytów ekstra nie trza - jakieś plecaki, może peleryny. Jedynie trza pokombinować, jak stworzyć dworzec PKP...
Ja nie jestem w stanie przynieść rekwizytów - nie mam już u mnie w domu żadnych karabinów... Także jak ktoś ma a nawet nie gra, to niech przyniesie, to sie nie zmarnuje

I w ogóle nie mam pomysłu na charakteryzację Jacka Soplicy... Mogę grać Jankiela? Wtedy bym ubrał po prostu płaszcz, skombinował jarmułkę Ktoś mógłby skombinować cymbałki bo Jankiel był cymbalistą (chyba że gitara wam też pasuje ). dnia Pią 12:49, 02 Gru 2011, w całości zmieniany 2 razy
monika koza 5
Ja bym chciała we wtorek, obojętnie jaka koza.
Kinga, Koza 1
Kasia koza 6
jo chca być kaza 4
Niech będzie koza trzecia
A jak mamy się ubrać?
mi się zdaje że tak turystycznie
Ja tego "zegaru"co mówiłam to niestety nie mogę załatwić
Środa:
- x. Wojtyła - Wiktor
- kard. Wyszyński - ?
- Przechodzień1,2,3,4,5 itd.

Wojtyła w niezbyt kapłańskim stroju bierze ode mnie mikrofon, chodzi po kościele i pyta Warszawiaków: przepraszam, którędy do siedziby Kard. Wyszyńskiego? Ktoś odpowiada "nie wiem", ktoś "daj mi pan spokój", ktoś "ciszej z tym pytaniem, bo jeszcze nas zamkną", ktoś w końcu tak tłumaczy drogę, by Wojtyła mógł trafić... pod wejście do zakrystii Puka tradycyjnie w stolik (mały na dary!!! z wazonem i serwetem), słyszy "proszę wejść", klęka przed Wyszyńskim i całuje pierścień. Wyszyński siedzi w zakrystii na stołku. Widać tylko jego nogi i ręce. Bez zbędnych ceregieli, po krótkim "niech będzie pochwalony..." Wiktora i "no jest ksiądz wreszcie" kardynał mówi:
- kard.W: Takiej nowiny lepiej nie słuchać na stojąco, niech ksiądz siada. (Wojtyła przesuwa krzesło, by być twarzą do ludzi) Ojciec Święty mianował księdza biskupem pomocniczym arcybiskupa Baziaka. Czy ksiądz przyjmuje?
- x. W: Eminencjo, jestem za młody, mam dopiero 38 lat...
- kard. W: Z tego się szybko leczymy. Proszę nie sprzeciwiać się woli Ojca Świętego.
- x. W: Przyjmuję.
- kard. W: No to idziemy na obiad.
- x. W: (Wojtyła wstaje) Eminencjo, czy po wyroku skazany może mieć jeszcze prawo do ostatniego słowa? Przyjechałem tu z Mazur. Z grupą przyjaciół byliśmy na spływie kajakowym. Czy mógłbym do nich wrócić? Obiecałem im.
- kard. W: Ale ksiądz jest oryginalny! Ale to dobrze. To młodzi ludzie?
- x. W: Tak, byłem ich duszpasterzem na studiach.
- kard. W: Niech ksiądz biskup jedzie. Z serca błogosławię!
- x. W: (znów przyklęka, całuje pierścień) Dziękuję!
Generalnie to nie mogę w środę, więc chyba kto inny będzie musiał zagrać ks. Wojtyłę.
Poniedziałek:
2 osoby, akcja dzieje się w Meksyku, więc mama prezydenta może zaszaleć z kieckami i bluzkami itp.
1) prezydent Meksyku, Lopez Portillo
2) jego mama
- M: Lopez, musisz coś wymyślić, żeby papież przyleciał do Meksyku. Takiej okazji nie możemy przegapić.
- L.P.: Ależ mamo, wiesz przecież, że to niemożliwe. Meksyk jest państwem świeckim i nie uznajemy Watykanu. Jak sobie wyobrażasz wizytę głowy państwa, które w świetle naszego prawa po prostu nie istnieje?
- M: Nie znam się na waszej polityce, ale takiego absurdu jeszcze nie słyszałam. Cały świat mówi o tym człowieku. Jeśli przyjedzie do nas, to będzie mówił także o Meksyku. A w dodatku to będzie jego pierwsza podróż za granicę! Czy politycy są aż tak ślepi, żeby to lekceważyć?
- L.P.: Rozmawiałem z naszym ministrem spraw wewnętrznych. Jest przeciwny tej wizycie...
- M: A ty, przepraszam, kim jesteś? Prezydentem, czy chłopcem na posyłki swojego urzędnika? Bądź mężczyzną, Lopez! Pokaż, że masz własne zdanie!

Wtorek:
3 osoby, a w zasadzie 2+głos z off'u(czyli z zakrystii z bezprzewodowego).
1) Odpicowana sekretarka
2) tow. Gierek
3) głos tow. Breżniewa

- G: (przechodzi z zakrystii w stronę ambonki z papierzyskami po pachą i mówi do sekretarki siedzącej przy małym stoliczku, piszącej coś; na stoliczku stoi stary telefon, wazonik) Pani Wiesiu, idę poćwiczyć przemówienie, nie ma mnie dla nikogo. (p. Wiesia uśmiecha się przymilnie i potwierdza, że kapła skinieniem głową. Gierek instaluje się na ambonie, ćwiczy gesty, przekłada kartki. Sielankę przerywa dźwięk telefonu. Odbiera Wiesia, wstaje z wrażenia, drży jej druga ręka, 3krotnie powtarza" tak", bierze telefon i truchcikiem, na szpilkach leci do Gierka)
- W: Towarzyszu Sekretarzu! Towarzyszu Sekretarzu! Wiem, że miałam nie przeprzeprzeszkadzać, ale Momomoskwa na linii...(podaje telefon, Gierek się usztywnia, rzuca tekst przemówienia, chwilkę odczekuje, odchrząkuje i sięga po słuchawkę)
- G: Halo, słucham.
- B: (w zakrystii gada przez bezprzewodowy, zanosi mu go ministrant) Towarzysz Edward? Tu Leonid Iljicz Breżniew.
- G: Witam towarzyszu sekretarzu generalny, jak wasze zdrowie?
- B: (ostrzej) Nie bawmy się w kurtuazję. Co wy tam wyprawiacie? Mówią, że chcecie zaprosić papieża do Polski.
- G: Tak, stwierdziliśmy, że to ważne dla kraju.
- B: Czyście na głowę upadli?! Z tego będą same kłopoty!
- G: Towarzyszu sekretarzu generalny, kłopotów to już mamy wiele. Musimy trochę uspokoić ludzi, bo coraz więcej jest niezadowolonych.
- B: I tak chcecie to zrobić? Dajcie im więcej mięsa, a Wojtyłę trzymajcie z daleka.
- G: Ależ towarzyszu, polski rząd nie może nie przyjąć polskiego papieża. Przecież to byłby skandal międzynarodowy.
- B: Powiedzcie mu, przecież to mądry człowiek, żeby oświadczył, że jest chory i nie może przyjechać.
- G: Ale to niemożliwe.
- B: (prawie wrzask) Jak to niemożliwe?! Gomułka był lepszym komunistą niż wy. Odmówił wjazdu Pawłowi VI i nic takiego się nie stało. A wy trzęsiecie portkami!
- G: Towarzyszu, mnie polityczny rozum każe wpuścić papieża. Nie mamy innego wyboru.
- B: Róbcie jak uważacie, ale żebyście tego później nie żałowali

Trochę tekstu jest, ale na dobrą sprawę wszystko do czytania, więc Panowie - euforycznie proszę się zgłaszać No i oczywiście urocza Pani Wiesia
Księże, widzę, że w Poniedziałek jest z tym Mexicano boy`em.. kiepsko będzie ze mną. Ja mam na 8:00 do szkoły... i przed 7:00 jadę... A pierwszy przedmiot to zawodowy...
Wg tekstu - ja jestem mamą prezydenta w poniedziałek
Michaś, jego siostra i ja jutro walczymy rano
Dobrze było Towarzyszu! Szczególnie jak p. Wiesia targała wtyczką telefonu po zolu i łapała furgające kwity przemówienia
P.S.
Swoją drogą, coś Ty tam Chopie przitargoł?
Co tam było? Już mówię, m.ni: tekst;D, przyrzeczenia lektorskie, arkusz odp z Ewangelii wg. św. Marka, kartki próbne z drukarki na wyśrodkowanie, ustawienia akapitów, tekst kabaretu w celi.... OGÓLNIE: ściepki zostawiam bo z jednej strony sa czyste, można wykorzystać.
Uwaga!
Ostatnia (!) w tym roku scenka: Poniedziałek, 19.12, godz. 6.30
- Osoby:
1) Konrad
2) Zuza
3) Paulina
4) Niezliczony Tłum Młodzieży w Toronto
- Rekwizyty: Lornetka, karimaty, koc dla Pauliny, chustka na głowę, flagi do machania, peleryny i parasole, plecaczki, cały pielgrzymkowy dobytek

Tłum Młodzieży rozbija się obozem w nawie Matki Bożej, mogą se tam już być od początku rorat. Najbliżej środka kościoła siedzi Paulina - opatulona kocem, z chustką na głowie (zakrywającą szczelnie włosy aktorki, bo Paulina ich...nie ma). Obok niej Konrad i Zuza (troszkę z boku, starają się gadać tak, żeby nie słyszała). Część towarzystwa leży, część siedzi. Ktoś chrapie, ktoś woła:
- Człowieku, to nie tartak!!! (można chrapiącego potraktować flagą, patyczkiem itp.)
Ktoś pyta o termos, ktoś o kanapki. Można gadać po angielsku, niemiecku, hiszpańsku, czy jak tam chcecie.

- Nagle słychać dźwięk burzy, deszczu. Zaczyna się poruszenie, poszukiwanie i zakładanie peleryn, otwierają się parasole, "walka" z nimi, bo wieje.
- Konrad: Zaczynam żałować, żeśmy się tu wybrali. Wpierw noc pod gołym niebem, a teraz ta ulewa.
- Zuza: (Patrzy przez lornetkę, już wtedy, gdy K. do niej mówi, podaje ją K. i woła) Zobacz! Wiatr zniszczył część ołtarza!
- K: Przecież Papież miał tu odprawić Mszę!
- Z: Ciekawe, czy w ogóle tutaj dotrze...
- K: (Tak, żeby Paulina nie słyszała) Martwię się o Paulinę. Tak chciała tu przyjechać. To mogło być jedno z jej ostatnich marzeń...
- Z: No tak. Chemioterapia nic nie dała. Teraz bidulka siedzi tu i trzęsie się z zimna i wilgoci.
- K: (Przybliża się do P., siada przy niej, obejmuje ramieniem) Przepraszam, żeśmy Ci zgotowali los wodnika Szuwarka.
- Paulina: (stara się uśmiechnąć i nie trząść zbytnio) Spokojnie Konradzie, jestem Wam tak bardzo wdzięczna, że mnie tu przywieźliście...
Zamykam uroczyście tegoroczny wątek roratni:
DZIĘĘĘKUUUJĘĘĘ
Ma się rozumieć mam na myśli Wszystkich Grających & C.O z Aniołem na czele
Skrót C.O oznacza cała Opatrzność ?
Też się właśnie zastanawiałam....

Skrót C.O oznacza cała Opatrzność ?

Ja bym stawiała na tlenek węgla albo Company, tylko mi to pierwsze jakos do kontekstu nie pasuje
Niech Wam będzie, byk, jak nic Ma być CO.
Ostatnia prośba - trza pomóc Szkodnikom nagrody rozdawać
Szkoda, że już rorat nie ma
Uwaga! Już za chwileczkę, już za momencik...
Hahahaha dokladnie za 72 godz i 3 min! łooo ta poranne liczenie
ŚRODA, 4grudnia

3 osoby:
- Franciszek - Wiktor
- trędowaty żebrak - Kamil W.
- Innocenty 3 - Michał P.

SCENKA 1:
Franciszek wraca z wojny i więzienia. Ubrany, jak ustaliliśmy + jakieś "elementy militarne". Parę drobnych w kieszeni. Czeka za wahadłowymi drzwiami z lewej strony kościoła. Wychodzi, jak mówię, że z wojny wraca nieszczęśliwy. Pod obrazem Maryi pod kocem siedzi żebrak. Zaczyna się ruszać, jak mówię, że Franciszek wraca. Franciszek wpierw go mija, potem się wraca, podchodzi i wciepuje do miseczki drobne. Znów odchodzi, ale zatrzymuje się, drapie po głowie, wraca - staje przy nim (bokiem!), przytula i całuje w czoło. Odchodzi mówiąc, że już nie chce tak żyć, że na nic ta sakiewka, zbroja, stroje, majątek ojca itp. Klęka przy krzyżu i pyta: Czego Ty Panie ode mnie chcesz? Po chwili ciszy mówi: ja? mam odbudować Twój Kościół? Ale jak? Pewnie chodzi o ten zniszczony, który mijałem... Kłania się i WARTKO ucieka do zakrystii ubrać worki bądź habit.

SCENKA 2:
Jak powiem o śnie papieża, zaczyna się akcja. Michał leży cały czas na materacyku przykryty kocem (pod obrazem Miłosiernego). Można pomyśleć, czy przypadkiem nie mógłby spać na siedząco, żeby być lepiej widocznym Zatem ściąga koc z głowy, pokazuje się szałowa szlafmyca i konsek nocnej koszuli. Robi kilka chrapów, tuli się do poduchy i zmyśla jakieś sny /pozostawiam je inwencji aktora;) /. Nagle poruszony prawie wstaje i krzyczy coś w stylu: ale co to, ale co to! O nie! Tylko nie to! Moja ukochana bazylika na Lateranie się chwieje i rozpada w gruzy! Panie!!! Ratuj swój kościół! (Tu wybiega z zakrystii Franciszek ubrany w habit/worek i podpiera filar-przy chrzcielnicy, bokiem). Uff, jak dobrze... Dzięki Ci Panie!
CZWARTEK, 5 GRUDNIA

Klara - Magda M.
Franciszek - Wiktor
Mama Klary - Aga J.
Tata Klary - Tomek
Braciszkowie: Paweł (brat Rufin), Rafał, Kamil, Karlik

Brat Rufin wybiega z salki dla chorych i zmyka do zakrystii. Za nim wychodzi Klara w peruce i sukni. Za nią rodzice. Oczywiście Klara wychodzi jak chmura gradowa, rodzice również. Klara obchodzi balaski, opiera się o nie, splata na brzuchu ręce i ma naburmuszoną minę. Do balasek podchodzą rodzice. Ojciec ma w ręce sakiewkę.
Tat - kuzyn Rufin od 3 lat miesza Ci w głowie tymi opowieściami o Franciszku!
Mam - ładny mi Biedaczyna z Asyżu - toż to wariat! Nikt przy zdrowych zmysłach nie chodzi od wsi do wsi pielęgnując tych trędowatych...
Tat - ...i odbudowując kościoły. Klaro! Masz już 16 lat, czas na poważnie pomyśleć o przyszłości.
Klara - /nie odwracając się, mówi ze spokojem/ Dobrze wiecie, że tak jak Franciszek chcę żyć tylko dla Boga.
Tat - o co to, to nie. Dziś Niedziela Palmowa, właśnie wybraliśmy dla Ciebie męża. Nawet posag przygotowany /potrząsa sakiewką/. KLARA gdy to słyszy odwraca głowę w ich stronę, robi "duże oczy" i kręci głową z wyrazem twarzy "no way"
Mam - posiedź tu jeszcze 5 min., ochłoń i wracaj, bo najwyższy czas na sen. Jeszcze Kasię zarazisz tymi historiami. Dobranoc. /bierze pod rękę tatę i wychodzą do salki, zamykają drzwi/
Klara - nie mogę, po prostu nie mogę! /ogląda się do tyłu i... ucieka do zakrystii/

Wychodzi Franciszek, Klara, braciszkowie.
Franciszek - jesteś pewna, że chcesz dobrowolnie wybrać ubóstwo, zrezygnować z bogactwa i przepychu?
Klara - tak Franciszku, przecież wiesz, że marzę tylko o tym, by całkowicie żyć dla Boga. Jak ty i twoi bracia (pokazuje na nich)
Franciszek - przyjmij zatem znak ubóstwa (ciacha włosy i nakłada worek/habit)
PIĄTEK, 6 GRUDNIA
Mikołaj - Michał
Tata - Tomek
3 siostry - Pati, Monia i Kazia
Słodziaki - może się zdarzyć, że braknie ministrów do rozdowania bajtllom bombonów, więc czekom na piękne panie, kere pomogom

Mikołaj - /wychodzi z zakrystii ubrany w "biskupie szaty". Rozgląda się, patrzy w niebo/ Jaki piękny dzień! Szkoda czasu na "nicnierobienie" - Ewangelia i dobro domagają się działania. /Wyciąga różaniec/ Zacznijmy od modlitwy. /idzie pod obraz NSPJ/
3 siostry - /po chwili, gdy Mikołaj milknie wychodzą z salki. Szepczą do siebie. Pati zaczyna płakać. Pocieszają ją, podają chusteczkę, smarka. Mówią: "nie przejmuj się, jesteś z nas najstarsza i najpiękniejsza, może się ktoś ulituje..." Płacze jeszcze głośniej Podchodzą do jakiegoś stoliczka z wazonikiem i kwiatkiem, siadają na krzesłach, kucają itp./
Mikołaj - zaintrygowany, niby przypadkiem słyszy ten płacz skrada się ciut przesadnie, na palcach, "niby niezauważony za dziećmi", w stronę dziewczyn, chowa się.
Tata - /wychodzi z salki/ Oj kochane moje gołąbeczki! Tak cierpię razem z wami. Ale wiecie, że żyjemy bardzo skromnie i naprawdę nie mam pieniędzy na wasz małżeński posag, nie mówiąc o weselu. Tak bardzo żałuję, że straciłem cały majątek. /siada na stopniu ołtarzowym i chowa twarz w dłoniach/
Mikołaj - w tym momencie Ptak się zakrada i wrzuca przez dzieciaki i balaski woreczek z kasiurką - mogą być śrubki, blaszki i inksze dzwoniące chabozie (one już się przydadzą Franciszkowi na środa!) fest blisko taty, ale żeby nikogo nie ubić Monia podnosi i podaje mu. Mikołaj czeka trochę na reakcję i ucieka bocznymi drzwiami (ino tak, żeby go Kazia zdążyła zobaczyć).
Tata + Cery - /zlatują się,zaglą dają, tata otwiera i krzyczy/: to cud! prawdziwy cud!
/Kazia podbiega do balasek, wychyla się, macha ręką na resztę, ci podbiegają, pokazuje drugą ręką mówiąc/: widziałam go! o tam! to chyba nasz biskup!

P.S.
UWAGA!
To info dotyczy środy, czwartku i piątku. I wszystkich następnych dni
1. Drogie aktory! Liczę na Was! Bawcie się tym. Postarajcie się nie stać, jak kołki w płocie. Miejcie z tego radość.
2. Zadbajcie o REKWIZYTY!!! Upewnijcie się, że WSZYSTKO JEST! Łapcie ze sobą kontakt na forum, fb, szkole, itd., żeby niczego i nikomu nie brakło.
Dzięęęki.
W razie kłopotów wiecie gdzie i jak mnie ścigać.
Hohoho ksiadz przez te roraty bedzie 1000 razy szybciej pisal
Eeee a ją mam ubrać tą brązową tunike i coś jeszcze?
WTOREK, 10grudnia
1. Św. Dominik – Wiktor
2. Br. Albert – Paweł D.
3. Br. Jan – ?
4. Kobieta – albo dwie – ?
5. Żebrak – Kamil W.
6. Anioł – ?
Rekwizyty: Krzesło, świeca + zapałki, Pismo Święte, obrusik, habit (to dla Dominika). Chleb na obrusiku (anioł), 2 bułki, mały koszyk wiklinowy (kobieta). Torba (męska!) na ramię albo jakiś worek. Habity z worków. Koc + przebranie bezdomnego, miseczka.

Gdy powiem, że Dominik z 100 braci mieszkał przy kościele św. Sykstusa, wysłał (sam idzie pod obraz MB, zapala świece, kładzie na balaski, siada, otwiera Pismo, czyta) Jana i Alberta do miasta po jałmużnę, 2 apacze wychodzą z zakrystii (biorą ode mnie mikrofon), przeciskają się przez dzieci mówiąc:

Albert – To ostatnia dzielnica. Chodzimy od rana, a już prawie 15.00!
Jan – Jeśli tu nic nie dostaniemy, zawiedziemy braci.
Albert – I będziemy głodować! (Idą na lewo)
Gdy bracia mówią, z bocznych drzwi wychodzi kobieta/y, podsłuchują rozmowę, podchodzi do nich, z koszyka wyciąga 2 bułki, daje im:
Kobieta – Przyjmijcie to proszę. Wiem, ile Dominik i Wy dla nas robicie… (odchodzi).
Jan – Boże dzięki Ci za dobrych ludzi!
Albert – Nie wrócimy z niczym, choć to i tak niewiele (obchodzą balaski z lewej strony, natykają się na bezdomnego, który wyłazi spod koca, gdy obok niego przechodzą)
Bezdomny – bracia, ulitujcie się (wyciąga miseczkę)!
Bracia się zatrzymują, patrzą na siebie, otwierają torbę, podają bułki mówią: nie mamy ani grosza, tylko te chlebki. Idą, zauważa ich Dominik, zamyka Pismo i uśmiechnięty wybiega im na spotkanie.
Dominik – Duch Święty mi wszystko powiedział! (bierze ich za bary) Chodźcie, Pan nakarmi swoje sługi! (rozkłada obrusik obok świecy, wyciąga ręce nad pustym obrusem i odmawia błogosławieństwo pokarmu , bracia zdumieni patrzą na siebie) Boże pobłogosław ten posiłek, który będziemy z Twojej dobroci spożywać! /w tym czasie z zakrystii wychodzi anioł niosąc na uniesionych dłoniach chleb, kładzie na obrusiku, kłania się odchodzi, Dominik się śmieje, a braciom opadają kopary, stopklatka /

ŚRODA, 11 grudnia, godz. 17.00

Antoni – Ptak
Bracia – 1. Wiktor /czuwaj na Emilami;)/, 2. Rafał, 3. Kamil (habit, worki, sandały! - przynajmniej jeden z braci)

Podobnie jak wczoraj Dominik (w sutannie), tym razem Antoni wychodzi pod obraz MB, rozkłada na balaskach obrusik, kładzie świecę, zapala (zapałki!!!), sprawdza, czy dzwoneczek działa (przyniosę go), zanosi go na skraj balasek, przed koszyczek, bierze Pismo, siada (krzesło!), otwiera, robi znak Krzyża, czyta. Oczywiście bierze ode mnie mikrofon. Coś przy robocie może do siebie gadać Jest pogodnym, rannym ptaszkiem, choć scena raczej wieczorna

Bracia – tradycyjnie wchodzą bocznym wejściem, dzwonią dzwoneczkiem, Antoni mówi już idę, w czym mogę służyć? Zamyka Pismo, żwawo podchodzi.
Bracia – 1. prosilibyśmy o jakąś strawę i nocleg, 2. I jakąś łatę, bo habit się przedziera 3. Może jakiś stary kawałek skóry się znajdzie, żeby sandały zreperować?
Antoni – Kim jesteście moi bracia?
Bracia – 1. jesteśmy wędrującymi żebrakami, 2. uczniami Franciszka z Asyżu.
Antoni – Z Asyżu? Przecież jesteśmy w Coimbrze w Portugalii?!
Bracia – 3. No i właśnie idziemy do Maroka
Antoni – Do Maroka? Przecież to szaleństwo iść ponad 1000 km na piechotę i to bez grosza w kieszeni! Ale po co?
Bracia – 1. głosić Ewangelię muzułmanom.
Antoni – Muzułmanom? I mówicie to tak spokojnie, bez lęku? To niesamowite, wręcz niewiarygodne!!!
PIĄTEK, 13 grudnia, godz. 17.00

Jadwiga – Aga J.?
Henryk Brodaty – Paweł D./ Ptak, (gdy Paweł nie dotrze. Poproście Wiktora o szałowy strój)
Spowiednik - Wiktor
3 ubogich: Rafał, Kamil, …?
3 zołzy, damy dworu: …?…?…?

Jadwiga ubrana w skromną suknię. Przygotowane jakieś pantofelki, ale ze sznurówkami. Boso. Podobnie jak 3ubogich.Dla nich ma w dłoni 3 pieniążki. Damy na galowo (komers itp.) – w rękach wachlarze, noszą perły, złote kety itd. Król obleczony jak król, a spowiednik jak spowiednik

Z salki wychodzą 3 zołzy, idą za chrzcielnicę, w drodze gadają jak najęte, jedna przez drugą, o balach, szlachcicach, hrabiach, atłasach, perłach, po prostu babskie sprawy Gdy wychodzi król milkną, robią ciii itp., podsłuchują.

Z zakrystii wychodzi król, za nim spowiednik:

Sp. – Wasza Wysokość! Przepraszam, że tak w drodze, ale nie ośmieliłbym się specjalnie czasu Waszej Wysokości marnować. Chciałem tylko zawiadomić, że wezwano mnie do klasztoru i muszę na 3 dni dwór opuścić.
Król – Ależ oczywiście. Roz… (przerywa w pół zdania, bo z salki wychodzi Jadwiga z ubogimi, 2 z nich obejmuje ramionami, daje wszystkim po pieniążku i mówi: „idźcie z Bogiem!”, Idą na swoje standardowe pozycje, czyli pod filar z boku. Sp.+ król obserwują to z opadem szczeny, król pokazuje ręką na bose stopy).
Zołzy – (niby nie wiedzą o co chodzi, ale wypatrują tego, na co wskazuje król. Dostrzegają Jadwigę po bosoku i chichoczą ukradkiem, któraś pokazuje „kuku na muniu”)
Król – No niech Ojciec zobaczy! Ja już nie mam sił, aby jej te fanaberie wybić z głowy. Cały dwór się śmieje z jej dobroci i umartwień. Niechże Ojciec jeszcze przez wyjazdem coś zaradzi. Zostawiam Was. (wkłada w dłonie spowiednika buty, on chowa je za siebie) Jadwigo pozwól! Ojciec ma Ci coś do powiedzenia (zwiewa do zakrystii)
Jadwiga – O! Mój ukochany spowiednik! Szczęść Boże Ojcze!
Ojciec – (czuje niezręczność sytuacji) Yyy Szczęść Boże Waszej Miłości. Ten tego, gdyby jednak zechciała Wasza Miłość przyjąć te botki i zawsze je nosić, byłbym niezmiernie rad (wyciąga zza siebie buty i podaje Jadwidze, ona odbiera i mówi).
Jadwiga – słowo spowiednika wiele dla mnie znaczy, więc z radością wypełnię to zalecenie (uśmiecha się; zmieszany ojciec skłania głowę i zwiewa za królem do zakrystii. Jadwiga odwraca za nim głowę, wiąże sznurówki, zakłada na szyję i mówi) Będę nosić, będę
(Zołzy tę scenę obserwują z podziwem i z zawstydzeniem)
Dużo bylo na oazie chętnych wiec jak cos zastanie to ja to wtedy wezmee hehehe
mozesz jutro byc tym kims o kogo sie sprzeczalysmy bo ks Michal nikogo wtedy nie wybieral a jak powiedzial "Magda" to chyba nas upominal albo cos bo ks nie pamieta Chyba ze serio nie mozesz czy cos to spoko bo ja i tak bd
żem co ?
Ty być i gites
Ja na anioła się piszę
nooo a te kobiety to Magda K i Monika M
zatrzasne Cie chyba !
proszę, ulicę znasz, zapraszam! <3
a i AGA potwierdza swoje wcielenie w Jadwige, a KURA w zołza wciela się ! nooo
Ja miałam byc też zołzą Ale nie ogarniam i mogę byc jeśli już ktos do tego nie polazł
nikt nie polazł w sensie kura, ale sa trzy więc jesteś ZOŁZĄ !
Hehe trochę nie ogarniam Więc dzięki
nie martw się bele ktoś ogarnioo np jo hehe
A nie możecie po prostu skopiować listy z obsadą ról i w miejsce pytajnika wpisać imię???

Jadwiga – Aga J.
Henryk Brodaty – Paweł D./ Ptak, (gdy Paweł nie dotrze. Poproście Wiktora o szałowy strój)
Spowiednik - Wiktor
3 ubogich: Rafał, Kamil, ...?
3 zołzy, damy dworu: …?…?…?

Aż do momentu, gdzie znikną pytajniki...
Jaaa nie pomyślałam hoohho !

Jadwiga – Aga J.
Henryk Brodaty – Paweł D./ Ptak, (gdy Paweł nie dotrze. Poproście Wiktora o szałowy strój)
Spowiednik - Wiktor
3 ubogich: Rafał, Kamil, ...?
3 zołzy, damy dworu: Kasia, kura i ja moge

Proszę
ŚRODA, 18 grudnia, godz. 17.00
Marcin de Porres – Ptak
Przełożony zakonny – Wiktor
Banda: …?…?…?…?…?…?…?
Herszt bandy – Tom Sz.?

Marcin wychodzi bocznym wejściem w stronę chrzcielnicy. Mówi: O, jeszcze ten kawałek przy murku mi został! Zamiata podłogę, coś sobie podśpiewuje przy robocie. Indianin (z przybrązowioną gębą, jakimś „wbitym” nożem, tradycyjnie spod deki, z peruką od Krysi, w sandałach i worku) zaczyna pojękiwać, Marcin rozgląda się, ale nikogo nie dostrzega. Dopiero przy balaskach się orientuje. Porzuca miotłę, zaciąga go na schody, deka pod głowę, pyta jak się czuje itd., wyciąga nóż, zakłada jakiś bandaż, chustkę itp. wyjęte z kapsy. Przełożony siedzi na krześle – jak Antoni – po drugiej stronie, coś czyta. Słyszy hałas, odwraca się, wyraża dezaprobatę. Podchodzi.
– Przełożony: Przecież wyraźnie zabroniłem przebywania na terenie klasztoru komukolwiek, kto do niego nie należy! Bracie Marcinie, to wielki przejaw nieposłuszeństwa! I jeszcze kładziesz go całego we krwi do swojego łóżka. Pewnie jeszcze ma wszy.
– Marcin: (dopiero teraz przestaje pielęgnować Indianina, wstaje, klęka, dotyka czołem podłogi przed przełożonym) Proszę Ojca o wybaczenie, wszystko odpokutuję… (ojciec idzie na swój stołeczek, Marcin wraca do Indianina, po chwili jednak kręci głową, zrywa się, idzie do ojca, dzwoni dzwoneczkiem)
– P.: Proszę!
– M.: (klęka) Chciałem jeszcze raz pokornie przeprosić.
– P.: Nie mam ci tego za złe, ale musiałem ukarać twoje nieposłuszeństwo.
– M.: Niech mi ojciec wybaczy mój błąd, ale proszę mnie w swojej dobroci pouczyć raz jeszcze. Bo nie przypuszczałem, że nakaz posłuszeństwa jest ważniejszy niż nakaz miłości.
– P.: (zszokowany, podnosi go i trzyma za dłonie) Oj Bracie! Teraz widzę, że bardzo się myliłem. Daję Ci pełną swobodę działania w pełnieniu dzieł miłosierdzia na terenie klasztoru.
– M.: Już mam pomysł na mały szpitalik, zwłaszcza dla Indian i niewolników. I jeszcze jedno: nie zechciałby mnie Ojciec… sprzedać?
– P.: Słucham?
– M.: Bo nie mam już pieniędzy z jałmużny na wykup niewolników. Niech Ojciec to przemyśli, a tymczasem pójdę do miasta, może coś uzbieram. (odwraca się, w tym czasie z bocznych wychodzi banda, boss siedzi w zakrystii, stykają się ze sobą przy balaskach. To jest dobry moment, żeby Indianin się dyskretnie stlenił do zakrystii )
– Bandyta1: Brać go! 2.Do herszta z nim! 3,4,5,6,7Imrowizują Drą się i wołają: Szefieee!!! (można go ponieść)
– Boss: (wychodząc drapie się po brzuchu i wyciera dłonią usta, jakby właśnie mu przeszkodzili w pałaszowaniu kurczaczka:]) Cooo jeeest?!
– Banda: Zobacz, co mamy!
– (niespodziewanie wcina im się w gadkę Marcin, ze spokojem, uśmiechem) Dobry wieczór, Señor:)!
– Boss: (zdziwko) E, ty chyba nie wiesz, przed kim stoisz!!!
– M.: Wiem, dużo o tobie słyszałem. Dlatego tym bardziej proszę, byś dołożył jakąś ofiarę dla moich głodnych i chorych!
– Boss: (zdziwko max, maca się po kapsach, wyciąga sakiewkę i daje Marcinowi. Oczywiście banda również w totalnym opadzie szczeny)

P.S.
Zwracam uwagę na występujące REKWIZYTY! Postaram się przynieść sakiewkę i dzwoneczek. Indianin łapie kontakt z Krysią w sprawie peruki i "solarium"
CZWARTEK, 19 grudnia, godz. 17.00

Albert – Ptak
Przyjaciel Malarz – Wiktor
Bezdomni: kobieta z dzieckiem na rękach, staruszka, pijak z butelką i kogo tam jeszcze wymyślicie – jakieś 6-8 osób
Albert ubrany elegancko, jakaś artystyczna apaszka, mycka. Wychodzi z salki o kuli, bo ma protezę. Mówi: co robić? Co robić? Wszędzie biedni. Muszę zobaczy, gdzie żyją. Wciąż słyszę Twoje słowa – cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, mnieście uczynili. Gdy kończy to mówić spod koców (pod obrazem Miłosiernego)wynurzają się bezdomni. Brzdęk flaszek. Kaszel, rumor, stare, dziurawe ciuchy wieszane na balaskach, płacz dziecka, „ucisz tego bachora, posuń się, to moje miejsce, idziemy żebrać” itd. Mówić głośno!
- Albert (dochodząc do chrzcielnicy, staje jak wryty, wręcz odrzuca go smród) Boże Drogi! Przecież tu jest jak w piekle! Nie mogę ich tak zostawić i po prostu wrócić do swoich obrazów i kariery… (odchodzi, po drodze rozwiązuje krawat, apaszkę itp., ściąga marynarkę albo płaszcz i zakłada habit leżący na krześle po drugiej stronie, pod obrazem MB i szybko wraca mówiąc): umarł Adam Chmielowski, a narodził się brat Albert. Chwila wahania i „wchodzi”.
- B1: A Ty czego tu?! Masz przynajmniej chleb albo pieniądze?
- Albert: Na razie oprócz Jezusa nie mam już niczego.
- B2. No to po coś przylazł?
- Albert: Bo chcę Go naśladować. Panu Jezusowi cierpiącemu w Was nie mogę odmówić.
CHWILKĘ POGADAM I CZ.2
- Przyjaciel Malarz (wchodzi z salki, paradnie, artystycznie ubrany, dzwoni dzwoneczkiem. Albert gdzieś tam kogoś pielęgnuje, daje jedzenie itp. Towarzystwo jest już w miarę ciche, słychać śmiech. Wstaje 1 z brzegu)
- B3 Słucham Pana.
- P. M. Dzień dobry. Ja do Adama Chmiel…yyy tzn. do brata Alberta. Stary przyjaciel. (B3 woła Alberta)
- (ooo witaj, witaj, dobrze Cię widzieć, zmieniłeś się, a ty nic a nic itp. Siadają na schodkach przy krzyżu) Powiedz mi tak szczerze: walczyłeś o Polskę – straciłeś nogę, byłeś malarzem. Czy teraz w tym habicie znalazłeś to, czego szukałeś?
- Albert (uśmiecha się) Widzisz, rozdałem w tym roku 20 tys. bochenków chleba, 12 tys. porcji kaszy, daję nocami dach nad głową setkom tych, którzy go nie mają. Niech Ci to bracie służy za odpowiedź. I co z tego, że zrobiłbym karierę żyjąc tylko sam dla siebie. Jezus w nich nauczył mnie, że trzeba być dobrym jak chleb, który leży na stole, do którego każdy może podejść i ukroić kawałek dla siebie.
PIĄTEK, 20 grudnia, godz. 17.00
Matka Teresa - ?
2-3 siostry - …?…?…?
Ojciec Żelazek – Wiktor
Chłopiec - ?
Bezdomni z dworca – 5 os., powtórka z Alberta
Umierająca kobieta/mężczyzna - ? (to może być Kamil W., bo łatwo go będzie przesmyczyć do „szpitala”)
Pielęgniarka - ?
Lekarz/2pielęgniarka - ?

Uwaga! Pełna mobilizacja! Duuużo osób, ale piątek, więc damy radę. Ostatnia scena.
Nagranie – TRAIN. Z salki wychodzi Matka Teresa z siostrami (powoli, stoją przy balaskach przed amboną; czytają z niej, jakby tam wisiał rozkład jazdy,S2 pokazuje palcem, S1 ociera pot z czoła). Bezdomni już na miejscu, tym razem w rogu pod obrazem MB. Siedzą na kartonach, mogą nawet w nich siedzieć! Równo z końcem nagrania wylatuje z zakrystii o. Żelazek i Chłopak. Mają walizkę i jakąś torbę, a w niej colę. Lekarz z pielęgniarką siedzą od początku Mszy na dywanie w rogu pod obrazem Miłosiernego.
- o. Ż: Szybko, musimy złapać ten pociąg (podchodzi do mnie i pyta, daję mu mikrofon) Przepraszam, gdzie peron 1?
(idą z chłopcem do balasek przy chrzcielnicy, wyciera twarz chusteczką) Uf, jaki ukrop, jak nic z 45 stopni.
- Chłopiec: Jak na patelni! Ojcze, proszę zobaczyć – siostry!
- o. Ż. Mamy jeszcze cole? Zanieś im szybko, zanim odjadą. (chłopiec biegnie, podaje, mówi proszę! Siostry nie dziękuję, nie możemy tego przyjąć, młody wraca)
- Chłopiec (do o. Ż.) Siostry nie chcą!
- o. Ż. Jak to nie chcą? (podchodzi Matka Teresa)
- M. T. Szczęść Boże. Jestem Matka Teresa.
- o. Ż. Szczęść Boże. Ojciec Marian Żelazek. Dlaczego siostry nie piją coli?
- M. T. Mamy taką regułę: nie przyjmujemy nic w czasie podróży. Poza tym na dworcu jest wielu biednych. Kupiłby ojciec im wszystkim ten napój?
- o. Ż (zawstydzony) Nie… Zawstydziła mnie siostra. Potraktowałem Was lepiej, niż tych, którym Wy służycie.
- Chłopiec (trochę nerwowo) Przepraszam Ojcze, ale właśnie nasz pociąg zaraz odjedzie. (obaj zmykają do zakrystii wołając do sióstr: Z Panem Bogiem!)
- S1 (pozostałe siostry, gdy Matka rozmawia z Żelazkiem podchodzą do bezdomnych, kucają, sprawdzają tętno itp.; jedna bardzo przejęta woła po „Z Panem Bogiem”) Matko Tereso! Szybko, proszę zobaczyć!
- M. T. (nachyla, dotyka głowy) Dzięki Bogu jeszcze żyje. Zobaczcie, aż trudno rozpoznać, czy to mężczyzna, czy kobieta… Zna ją/go ktoś? (w zależności, jaka płeć się zgłosi do roli – trza będzie uważać! /pyta pozostałych bezdomnych/). Spróbujmy, trzeba jak najszybciej do szpitala! („szpital” się podnosi i coś tam układają, jakieś strzykawki, narzędzia, bandaże, leki – rekwizyty!)
- (niosą chorego, przy chrzcielnicy na balaskach dzwoneczek; piguły się wadzą, która ma iść otworzyć, „łaskawie” podchodzi)
- M. T. (obserwuje tę scenę i woła) Czy ktoś nam pomoże? On/ona umiera.
- P1 (nachyla się, odrzuca ją, zatyka nos) Przykro mi, nie możemy jej przyjąć. I tak nie pożyje dłużej niż kilka godzin.
- P2 (również podeszła) Najlepiej odnieś ją tam, gdzie ją znalazłaś. My nie możemy nic zrobić.
- (M.T. patrzy na nie z godnością i stanowczością, trzyma cały czas chorą w dłoniach – pomyślcie, jak to zrobić, żeby się nie zabić… praca zespołowa?)
- P1 No dobra, połóż ją tutaj (jakiś koc przy chrzcielnicy)
- P2 Ble, ja nie dotknęłabym trędowatej nawet za tysiąc funtów!
- M.T. Ja też bym tego nie zrobiła za tysiąc funtów… Dobrze siostry. To teraz ruszamy do urzędu miasta. (śmig do salki)
dałam to po południu na facebuczka
jutro to ks wyślę, myślę, że bez "pytajników"
Tyle je...

ŚRODA, 18 grudnia, godz. 17.00
Marcin de Porres – Ptak
Przełożony zakonny – Wiktor
Banda Boluśa: Kinga K Natalia K Magda M, Monika M …?…?…?
Herszt bandy – Tom Sz.

CZWARTEK 19 grudnia godzina 17:00
Albert – Ptak
Przyjaciel Malarz – Wiktor
Bezdomni:
kobieta z dzieckiem na rękach- Iwona S
staruszka- Natalia K
pijacy z flaszkami:
-Kinga K
-Magda M
ten który śpi- Monika M
...?
...?

PIĄTEK 20 grudnia godzina 17:00
Matka Teresa - Dominika Gancarczyk
2-3 siostry -Magda M, Kasia O
Ojciec Żelazek – Wiktor
Chłopiec - ?
Bezdomni z dworca – 5 os., powtórka z Alberta
-Monika M
-Kinga K
-Natalia K
-
Umierająca kobieta/mężczyzna - ...? (to może być Kamil W., bo łatwo go będzie przesmyczyć do „szpitala”)
Pielęgniarka - Iwona S
Lekarz/2pielęgniarka - ?
Na czwartek wszystko jest, a na piatek bedzie hehe
Po cieżkich trudniach i poszukiwaniach, ale są wszystkie role na piątek obstawione! hehe

PIĄTEK 20 grudnia godzina 17:00
Matka Teresa - Dominika Gancarczyk
2-3 siostry -Magda M, Kasia O
Ojciec Żelazek – Wiktor M
Chłopiec - Mateusz Mryka
Bezdomni z dworca – 5 os., powtórka z Alberta
-Monika M
-Kinga K
-Natalia K
- Filip Warzecha
- Kuba Nocoń
Umierająca mężczyzna - Kamil Wł.
Pielęgniarka - Iwona S
2pielęgniarka - Natalia Janota

copyright Š 2009 agniusza serwis - literatura w sieci, proza, feminizm, gender, queer ...
design by baryman
yoga