literatka

Katalog znalezionych fraz

Wątki

• agniusza serwis - literatura w sieci, proza, feminizm, gender, queer ...
• Sylwester 2011
• bezkregowce
• Pytanie
• 13.03.2011
• Guz kąta mostkowo-móşdĹźkowego
• Zawroty głowy!
• Wyzwanie 8
• Witam
• Zgłoszenia i lista uczetnikĂłw edycji 4,5 2012
• problemu

agniusza serwis - literatura w sieci, proza, feminizm, gender, queer ...

literatka

---

Sa ogromne obszary nienazwane i niewyrazone.
Poezja,ktorej przypisuje szczegolna role,
zajmuje sie tym codziennym trudem nazywania.
Chodzi o niewyrazalnosc smierci,
ale i o niewyrazalnosc istnienia.

Profesor Maria Janion

W mym starym domu,ktory dawno splonal
Do dzis napewno nie zapomnial o mnie nikt
I jest w nim polmrok,a za oknem zielono
I jest w nim cisza,a za oknem ptasi krzyk

Zapewne rano,ktos rozsuwa kotary
Zapewne slychac w kuchni glosy i brzek szkla
A co godzine bija zegary
A co wieczora na pianinie ktos tam gra.

W tym moim domu,utraconym Bog wie kiedy
Jest dla mnie miejsce na wprost drzwi
Kiedys tam wejde,aby nigdy wiecej nie wyjsc
I znajomy glos cicho spyta;Czy to ty?

Znowu sie zwroca ku mnie dobre znane twarze
Znowu ktos jak dawniej powie;Chodz...
...tylko ta droga,pod gore i w skwarze
...tylko tak trudno bardzo trudno mi tam dojsc

Gdzie jest moj ogrod i czy sa w nim georginie?
Czy jeszcze stoi obrosniety winem mur?
Czy tak jak jak dawniej mgly sie snuja w dolinie,
A za dolina blekitnieja szczyty gor?

Wszystko to ujrze,kiedy furtke odnajde
I lake za nia,gdzie sie pasie bialy kon
Po cichu dom swoj od ganku znajde
Mosiezna klamke jak przed laty wezme w dlon

...bo jest w moim domu,utraconym Bog wie kiedy
Jest dla mnie miejsce na wprost drzwi
Kiedys tam wejde,aby nigdy wiecej nie wyjsc
I glos znajomy cicho spyta;Czy to ty?

Znowu sie zwroca ku mnie dobrze znane twarze
Znowu ktos jak dawniej powie ;Chodz...
...tylko ta droga,pod gore i w skwarze
...tylko tak trudno,bardzo trudno mi tam dojsc.

Andrzej Waligorski
Droga do domu
Też myślałam, że dobrze by było gdyby na forum znalazł się kącik poetycki. Uprzedziłaś mnie. Dziękuję, też tu czasem coś zamieszczę.

Też myślałam, że dobrze by było gdyby na forum znalazł się kącik poetycki. Uprzedziłaś mnie. Dziękuję, też tu czasem coś zamieszczę.

Fajnie,bedzie co czytac
Pozdrawiam

---

W głębiach Twojego słowa
jest moja prawda
wypływam więc na jezioro
w mojej marnej łódce
jak łupinka orzecha
i ufam Jezu
że uciszysz burzę
zabierzesz bałwany
i każesz mi przyjść
do Siebie...
po wodzie

* * *
Jaka będzie
Panie
moja wiara
przykurzona sprawami
zapisywana w kalendarzu
szeptana na kolanach
w cichym mieszkaniu
mojego serca
jaka będzie moja wiara
gdy przyjdziesz...

/x.M.C/



E, bedzie radoscia dla Pana. Wierze w to E
Koraliku. Wielkie dzieki za dzial poezja. Wielkie dzieki.
Ja tez dziekuje ,naprawde.
Wydaje nam sie wciaz
ze jeszcze zdazymy
powiedziec
napisac
odwiedzic
przeprosic
az przychodzi ta chwila
i pozostaje
niedokonczony utwor
niewypowiedziane kocham
dotkliwy brak...

Malgorzata Krzywda
Sprawiedliwość

Gdyby wszyscy mieli po cztery jabłka
gdyby wszyscy byli silni jak konie
gdyby wszyscy byli jednakowo bezbronni w miłości
gdyby każdy miał to samo
nikt nikomu nie byłby potrzebny

Dziękuję Ci że sprawiedliwość Twoja jest nierównością
to co mam i to czego nie mam
nawet to czego nie mam komu dać
zawsze jest komuś potrzebne
jest noc żeby był dzień
ciemno żeby świeciła gwiazda
jest ostatnie spotkanie i rozłąka pierwsza
modlimy się bo inni się nie modlą
wierzymy bo inni nie wierzą
umieramy za tych co nie chcą umierać
kochamy bo innym wychłódło
list przybliża bo inny oddala
nierówni potrzebują siebie
im najłatwiej zrozumieć że każdy jest dla wszystkich
i odczytywać całość

ks. Jan Twardowski
A gdy nam kiedys przyjdzie
powrocic do minionych dni
marzen,dokonan,
- po latach sukcesow
z bagazem niespelnionych obietnic.
Otuleni szeptem mowionych wierszy
i lagodnym cieplem dni dojrzalych,
jeszcze raz popatrzymy
na niespelnione przyrzeczenia,
wsrod tych potkniec
i wzruszen losu.
Popatrzymy z usmiechem na nasze rece
dialogiem zlaczone,
idac w srod blyszczacych w sloncu
- zonkili.

Leszek Szczurek
Kiedy rozumne gromowladne czolo
Zgiolem przed Panem jak chmure przed sloncem;
Pan je wzniosl w niebo,jak teczy kolo,
I umalowal promieni tysiacem.

I bedzie blyszczec na swiadectwo wierze
Gdy luna kleski z niebieskiego stropu;
I gdy moj narod zleknie sie potopu,
Spojrzy na tecze i wspomni przymierze.

Panie ma pyche duch pokory wzniecil;
Choc gornie blyszcze na niebios blekicie,
Panie!Jam blaskiem nie swoim zaswiecil
Moj blask jest slabe twych ogniow odbicie!

Przejrzalem niskie ludzkosci obszary
Z roznych jej mnieman i barwa i szumem;
Wielkie i metne,gdym patrzyl rozumem,
Male i jasne przed oczyma wiary.

I was dostrzegam o dumni badacze,
Gdy wami burza jak smieciem pomiata
Zamknieci w sobie,jak w knochy slimacze
Chcieliscie, mali,obejrzec krag swiata.

Koniecznosc - rzekli-wedle slepej woli
Panuje swiatu,jako ksiezyc morzu
A drudzy rzekli;Przypadek swawoli
W ludziach,jak wiatry w nadziemskim przestworzu.

Jest Pan,co objal oceanu fale
I ziemie wiecznie kazal mu zamacac;
Ale granice wykowal na skale,
O ktora wiecznie bedziecie sie roztracac.

Darmo chce powstac z ziemskiego pogrzebu
Ruchomy wiecznie,ruchem swym nie wladnie
Im wyzej buchnal,tym glebiej upadnie,
Wznoszac sie wiecznie,nie wzniesie ku niebu.

A promien swiatla,ktory slonce rzuci
Na szumnej morza igrajac topieli
Nie tonie,tylko w tecze sie rozdzieli
I znowu w niebo,skad wyszedl,powroci.

Rozumie ludzki! tys maly przed Panem,
Tys kropla w jego wszechmogacej dloni,
Swiat cie niezmiernym zowie oceanem
I chce ku niebu na twej wzleciec toni.

Zdajesz sie tykac brzegow widnokrega;
Daremnie z zaglem nawa leci chyza;
Oplywa ziemie,niebios nie dosiega;
Twa fala nigdy ku niebu nie zbliza.

Wzdymasz sie ,plaszczysz,czernisz sie i blyskasz,
Otchlanie ryjesz i w gore sie ciskasz
Powietrze ciemnisz chmurami mokremi
I spadasz z gradem - tys zawsze na ziemi!

A promien Wiary,ktora niebo wznieca,
Topi swe krople,zapala twe gromy
I twe pogodne zwierciadla oswieca;
Ach ! ty bez Wiary bylbys niewidomy.

Adam Mickiewicz
Rozum i Wiara
Wisława Szymborska - Pukam do drzwi kamienia

http://youtu.be/-CgR9euFS6w
Kawa czarna smuga piesci nasze dlonie
poranne usmiechy w zrenicach odbite
Oczu potok jasny obmywa nam skronie
i kraglosci ciala,jeszcze nie odkryte

Z tesknoty sa tkane cukrowe baranki
na stole serweta fredzlami sie puszy
Czajnik gwizdze sonet herbaty do szklanki
a placek z cebula na stole sie kruszy

Dzwoniacym tramwajem wyznania szepczace
oczkami rosolu do siebie mrugamy
Dzien w uscisku marca,jak slowa gorace
a dom pachnie nami,zawsze,gdy wracamy.

Patrycja Brodkowska
Mruczanka
odkad helico umarla dla tego forum ja umarlem dla poezji - ale zal.
Imię
Julian Tuwim

Moje życie miało imię dziewczęce,
Imię jasne jak konwalie pierwsze,
Rwane w trawie błyszczącej o świcie
Przez lilijne szopenowe ręce.

Tym imieniem promieniami tkanym,
Lśniące liście leśne szeleściły,
Bzy majowe, zroszone perliście,
Tym imieniem pachniały kochanym...

A gdy niebo z wolna wieczorniało,
Gdy przez wyże wiała cisza polna,
W ciepłym wiewie i w jaskółczym świrze,
W każdym drzewie to imię szumiało.

...W opalonym mgieł zmierzchowym dymie
Coś rozwiało się obłokiem zwiewnym,
Smętkiem rzewnym duszę rozśpiewało:
Jakże było memu życiu na imię? dnia Pon 15:33, 16 Kwi 2012, w całości zmieniany 1 raz
Z lat dziecięcych

Przypominam wszystkiego przypomnieć nie zdołam:
Trawa... Za trawą wszechświat... A ja kogoś wołam.
Podoba mi się własne w powietrzu wołanie
I pachnie macierzanka i słońce śpi w sianie.

A jeszcze? Co mi jeszcze z lat dawnych się marzy?
Ogród, gdzie dużo liści znajomych i twarzy
Same liście i twarze!... Liściasto i ludno!
Śmiech mój w końcu alei. Śmiech stłumić tak trudno!
Biegnę, głowę gmatwając w szumach, w podobłoczach!
Oddech nieba mam w piersi! Drzew wierzchołki w oczach!

Kroki moje już dudnią po grobli nad rzeką.
Słychać je tak daleko! Tak cudnie daleko!
A teraz bieg z powrotem do domu przez trawę
I po schodach, co lubią biegnących stóp wrzawę...
I pokój, przepełniony wiosną i upałem,
I tym moim po kątach rozwłóczonym ciałem
Dotyk szyby ustami... Podróż w nic, w oszklenie
I to czujne, bezbrzeżne z całych sił istnienie

Bolesław Leśmian
Maraianna super dzieki - zaje, zaje. Extra
Recytowalem to na konkursie poezji w mojej szkole. Wszyscy liczyli, ze wygram ten konkurs, jednak chyba rzucilem sie na zbyt glebokie wody, bo otrzymalem jedynie wyroznienie.

Przesłanie Pana Cogito

Idź dokąd poszli tamci do ciemnego kresu
po złote runo nicości twoją ostatnią nagrodę

idź wyprostowany wśród tych co na kolanach
wśród odwróconych plecami i obalonych w proch

ocalałeś nie po to aby żyć
masz mało czasu trzeba dać świadectwo

bądź odważny gdy rozum zawodzi bądź odważny
w ostatecznym rachunku jedynie to się liczy

a Gniew twój bezsilny niech będzie jak morze
ilekroć usłyszysz głos poniżonych i bitych

niech nie opuszcza ciebie twoja siostra Pogarda
dla szpiclów katów tchórzy - oni wygrają
pójdą na twój pogrzeb i z ulgą rzucą grudę
a kornik napisze twój uładzony życiorys

i nie przebaczaj zaiste nie w twojej mocy
przebaczać w imieniu tych których zdradzono o świcie

strzeź się jednak dumy niepotrzebnej
oglądaj w lustrze swą błazeńską twarz
powtarzaj: zostałem powołany - czyż nie było lepszych

strzeż się oschłości serca kochaj źródło zaranne
ptaka o nieznanym imieniu dąb zimowy
światło na murze splendor nieba
one nie potrzebują twego ciepłego oddechu
są po to aby mówić: nikt cię nie pocieszy

czuwaj - kiedy światło na górach daje znak - wstań i idź
dopóki krew obraca w piersi twoją ciemną gwiazdę

powtarzaj stare zaklęcia ludzkości bajki i legendy
bo tak zdobędziesz dobro którego nie zdobędziesz
powtarzaj wielkie słowa powtarzaj je z uporem
jak ci co szli przez pustynię i ginęli w piasku

a nagrodzą cię za to tym co mają pod ręką
chłostą śmiechu zabójstwem na śmietniku

idź bo tylko tak będziesz przyjęty do grona zimnych czaszek
do grona twoich przodków: Gilgamesza Hektora Rolanda
obrońców królestwa bez kresu i miasta popiołów

Bądź wierny Idź
Szymborska Wisława

"Nic dwa razy"

Nic dwa razy sie nie zdarza
I nie zdarzy. Z tej przyczyny
Zrodziliśmy sie bez wprawy
I pomrzemy bez rutyny.

Choćbyśmy uczniami byli
Najtępszymi w szkole świata,
Nie będziemy repetować
Żadnej zimy ani lata.

Żaden dzień sie nie powtórzy,
Nie ma dwóch podobnych nocy,
Dwóch tych samych pocałunków,
Dwóch jednakich spojrzeń w oczy.

Wczoraj, kiedy twoje imię
Ktoś wymówił przy mnie głośno,
Tak mi było, jakby róża
Przez otwarte wpadła okno.

Dziś, kiedy jesteśmy razem,
Odwróciłam twarz ku ścianie.
Róża? Jak wygląda róża?
Czy to kwiat? A może kamień?

Czemu ty sie, zła godzino,
Z niepotrzebnym mieszasz lękiem?
Jesteś- a więc musisz minąć.
Miniesz- a więc to jest piękne.

Uśmiechnięci, wpółobjęci,
Spróbujemy szukać zgody,
Choć różnimy sie od siebie,
Jak dwie krople czystej wody.



Cogito ergo sum.

Szymborska Wisława

"Nic dwa razy"

Nic dwa razy sie nie zdarza
I nie zdarzy. Z tej przyczyny
Zrodziliśmy sie bez wprawy
I pomrzemy bez rutyny.

Choćbyśmy uczniami byli
Najtępszymi w szkole świata,
Nie będziemy repetować
Żadnej zimy ani lata.

Żaden dzień sie nie powtórzy,
Nie ma dwóch podobnych nocy,
Dwóch tych samych pocałunków,
Dwóch jednakich spojrzeń w oczy.

Wczoraj, kiedy twoje imię
Ktoś wymówił przy mnie głośno,
Tak mi było, jakby róża
Przez otwarte wpadła okno.

Dziś, kiedy jesteśmy razem,
Odwróciłam twarz ku ścianie.
Róża? Jak wygląda róża?
Czy to kwiat? A może kamień?

Czemu ty sie, zła godzino,
Z niepotrzebnym mieszasz lękiem?
Jesteś- a więc musisz minąć.
Miniesz- a więc to jest piękne.

Uśmiechnięci, wpółobjęci,
Spróbujemy szukać zgody,
Choć różnimy sie od siebie,
Jak dwie krople czystej wody.

Epizod

"Idziemy nad morzem
trzymając mocno w rękach
dwa końce starożytnego dialogu
— kochasz mnie
— kocham

ze ściągniętymi brwiami
streszczam całą mądrość
dwu testamentów
astrologów proroków
filozofów z ogrodów
i filozofów klasztornych

a brzmi to bez mała tak
— nie płacz
— bądź dzielna
— popatrz wszyscy ludzie
wydymasz wargi i mówisz
— powinieneś być kaznodzieją —

i zagniewana odchodzisz
nie kocha się moralistów

cóż mam powiedzieć nad brzegiem
małego martwego morza

woda powoli wypełnia
kształty stóp które znikły."

Herbert

Szymborska Wisława

"Nic dwa razy"

Nic dwa razy sie nie zdarza
I nie zdarzy. Z tej przyczyny
Zrodziliśmy sie bez wprawy
I pomrzemy bez rutyny.

Choćbyśmy uczniami byli
Najtępszymi w szkole świata,
Nie będziemy repetować
Żadnej zimy ani lata.

Żaden dzień sie nie powtórzy,
Nie ma dwóch podobnych nocy,
Dwóch tych samych pocałunków,
Dwóch jednakich spojrzeń w oczy.

Wczoraj, kiedy twoje imię
Ktoś wymówił przy mnie głośno,
Tak mi było, jakby róża
Przez otwarte wpadła okno.

Dziś, kiedy jesteśmy razem,
Odwróciłam twarz ku ścianie.
Róża? Jak wygląda róża?
Czy to kwiat? A może kamień?

Czemu ty sie, zła godzino,
Z niepotrzebnym mieszasz lękiem?
Jesteś- a więc musisz minąć.
Miniesz- a więc to jest piękne.

Uśmiechnięci, wpółobjęci,
Spróbujemy szukać zgody,
Choć różnimy sie od siebie,
Jak dwie krople czystej wody.

Epizod

"Idziemy nad morzem
trzymając mocno w rękach
dwa końce starożytnego dialogu
— kochasz mnie
— kocham

ze ściągniętymi brwiami
streszczam całą mądrość
dwu testamentów
astrologów proroków
filozofów z ogrodów
i filozofów klasztornych

a brzmi to bez mała tak
— nie płacz
— bądź dzielna
— popatrz wszyscy ludzie
wydymasz wargi i mówisz
— powinieneś być kaznodzieją —

i zagniewana odchodzisz
nie kocha się moralistów

cóż mam powiedzieć nad brzegiem
małego martwego morza

woda powoli wypełnia
kształty stóp które znikły."

Herbert

Nemeczek -0 dales tyle mysli z przeszlosci, tyle pytan, tyle zmartwien - dziekuje Nemeczek. Nie wiedzialem, ze bywasz na tym forum - sorry.
Stary,dumny wyprostowany
Wiekiem imponujacy
Widzial wiele,slyszal wiele
Wiedza wyziera mu z oczu

Czas obciaza mu barki
Rosnie zielona broda
Biedny,zapomniany
Wyczekuje bialego potomka

Zab za zebem wypada
Pochyla sie staruszek
Przy ulicy ruchliwej - nikt nie pamieta
Z wiatrem chwieje sie wiejski plot.

Adrianna Musialik
Boski pierwiastek
strach
czy rutyna
ze sie tak Boga
kurczowo trzymam ?

Czy jak cmie nocnej
iskierki swiatla

jak rozbitkowi
nadzieji tratwa

tak mnie potrzeba
w dni zabiegane
chocby iluzji,

ze zmartwychwstane.

Anna Wojdecka
Najpiekniejszych moich wierszy,nigdy nie napisze...
Niewypowiedziane,rozrywaja wnetrze
tyle oczarowan...tyle spiewu slysze...
uniesien,tesknoty i radosci dzwiecznej.

i piekna tyle...pol oblanych sloncem
i lasow,ktorym jesien morze barw nadala
i przestrzeni,ze nie wiemy co poczatkiem,koncem
i lanow na ktorych pszenica dojrzala

i zapachow co cieplem otulaja ziemie
kwiatow,siana,miodu,pieczonego chleba
i bezmiar milosci co w czlowieku drzemie
wiary i nadziei plynacej gdzies z nieba

i tyle rosa upojnych przedswitow
tak bliskich,ze poczuc jak cos dusze drapie
tyle razy sie moglam zachlysnac z zachwytu

...lecz nie potrafie
przelac ich na papier

Anna Wojdecka
Miekki dywan z Twoich dloni przedzie dla mnie los
Pod chmurami tak leniwie dlubie w nosie czas
Twoje wlosy na mej twarzy...
Twoj aksamit na mej twarzy...
Tak przytulny i laskawy lize moje rece
Jakby jemu na wlasnosc dane
A przeciez to tylko majak senny obcy sennoscia chora
Taki zwiewny i niepewny swej materii
Oglupialy ptak.

Lysia Artur
Z wielu powodów i dla smutków wielu
Chciałabym dzisiaj mieć poduszkę z chmielu.
Zapach tych lekkich, siwozłotych szyszek
Sprowadza mocny sen - zjednywa ciszę.

Gdzieś to czytałam albo mi się śniło:
"Chmiel na bezsenność a sen - na bezmiłość.
Poduszkę z chmielu gdy sobie umościsz,
Zaśnij, bo na cóż życie bez miłości"....

Maria Jasnorzewska - Pawlikowska dnia Czw 15:49, 31 Maj 2012, w całości zmieniany 1 raz
Motto
" Kiedys sie dziwic przestane
Kiedy sie dziwic przestane
Bedzie po mnie"

Jonasz Kofta

Po wieczornym deszczu niebo odmlodnialo
szarawosc sukienki promieniem wyzlaca
przeswieca blekitem,obloki sa biale
prawdziwosc zdarzen ,a ja sie zatracam

Zastygam w zachwycie nad kolorem laki
kiedy nowym kwiatem powita mnie roza
w soczystej zieleni,az po horyzonty
jak w jedwabnym szalu cala sie zanurzam

Chcialam hymn radosci tym cudom wyspiewac
ptak to robi piekniej,wiec milcze strapiona,
wiatr melodie ranka zawiesil na drzewach
a ja w zadziwieniu tule dzien w ramionach.

autor ewa

Motto
" Kiedys sie dziwic przestane
Kiedy sie dziwic przestane
Bedzie po mnie"

Jonasz Kofta

Po wieczornym deszczu niebo odmlodnialo
szarawosc sukienki promieniem wyzlaca
przeswieca blekitem,obloki sa biale
prawdziwosc zdarzen ,a ja sie zatracam

Zastygam w zachwycie nad kolorem laki
kiedy nowym kwiatem powita mnie roza
w soczystej zieleni,az po horyzonty
jak w jedwabnym szalu cala sie zanurzam

Chcialam hymn radosci tym cudom wyspiewac
ptak to robi piekniej,wiec milcze strapiona,
wiatr melodie ranka zawiesil na drzewach
a ja w zadziwieniu tule dzien w ramionach.

autor ewa

Koralik - rewelacja, grateful
Dziekuje
A kiedy ksiezyc srebrnym lukiem
ciol polnoc wsrod slowikow westchnien,
odgarnal chmury ciemny pukiel
maj wszedl w ogrody bezszelestnie.

Trawy drza rosa na kaczencach
trzmiel umazany pylkiem zlotym
poranek gra sloneczne scherca,
wiatr wtanczyl sie w wierzbowe sploty.

Zielonosc smieje sie soczyscie
rozowo pachnie lesny groszek
sluchaj,jak milosc tetni w lisciach,
narecza bzu dla ciebie niose.

autor ewa
Przetrwam
Przetrwam...Minely lata i lata przemina,
Bedzie tysiac utracen i tysiac zdobywan,
Bede tesknil- godzina pojdzie za godzina
W tancu zalow,nadziei,lez i oczekiwan

Przetrwam...Lecz dzien nastanie,gdy wsrod wielkiej gluszy
Cos ostatniego skona pod meki ogromem;
Wygasnie Plomien Swiety w umeczonej duszy,
A dom twoj juz nie bedzie dla mnie Bozym Domem.

I wtedy wielka cisza zywot swoj pociesze
I bedzie cisza owa- tobie przebaczeniem
I wine twoja straszna,i grzech twoj rozgrzesze
Modlac sie za twa dusze ogromnym milczeniem.

Julian Tuwim
zewszad dowodza mi,ze
wszystko jest nicoscia
przemienia sie w nicosc
nic nie warte-
nie slucham
nie wierze
nie dam nigdy
odebrac sobie sensu
chwili-zycia!

dobrze czuc zycie w sobie
dzielic sie doznaniami
przekazywac
rzeczywistosc z Wtedy

dobrze ze istnieje
cieszy mnie
kazda odzyskana godzina
bo moje zycie jest cudem
darem!

Halina Birenbaum
Konwalie

Nie musimy o to pytać fachowego ogrodnika,
Z amatorskich bowiem obserwacji już wynika,
Że konwalia jest wyraźnym przeciwieństwem słonecznika.
Jako drobny,
Skromny kwiat od urodzenia,
Nie pcha się na plaże pełne słońca,
Szuka raczej cienia.
A w tym cieniu,
Gdzie wokoło są konwalie inne,
Życie wiedzie typowo rodzinne.
Gdy się człowiek czasem spotka z konwaliami,
To tak wyglądają konwalie pod drzewami,
Jakby właśnie przyjechały na wycieczkę,
Żeby sobie w lesie odpocząć troszeczkę.
Wszędzie dzieci konwaliowe,
Mężowie
I żony,
Taki konwaliowy piknik na kocach zielonych.
Tyle, że nikt tu nie pije
I jajek nie pieprzy,
No i zapach od konwalii płynie dużo lepszy.
Chociaż niepokaźna taka,
Choć ma wzrost na dwóję,
To konwalia, mimo wszystko, pierwszorzędnie truje.
Takie jak ta wiadomostki
Przydać się nam mogą,
Bo wskazują jakie kwiaty dawać naszym wrogom.
A konwalie wypadają w dodatku niedrogo.

Ludwik Jerzy Kern
Raport z oblężonego miasta
ZBIGNIEW HERBERT

Zbyt stary żeby nosić broń i walczyć jak inni –

wyznaczono mi z łaski poślednią rolę kronikarza
zapisuję – nie wiadomo dla kogo – dzieje oblężenia

mam być dokładny lecz nie wiem kiedy zaczął się najazd
przed dwustu laty w grudniu wrześniu może wczoraj o świcie
wszyscy chorują tutaj na zanik poczucia czasu

pozostało nam tylko miejsce przywiązania do miejsca
jeszcze dzierżymy ruiny świątyń widma ogrodów i domów
jeśli stracimy ruiny nie pozostanie nic

piszę tak jak potrafię w rytmie nieskończonych tygodni
poniedziałek: magazyny puste jednostką obiegową stał się szczur
wtorek: burmistrz zamordowany przez niewiadomych sprawców
środa: rozmowy o zawieszeniu broni nieprzyjaciel internował posłów
nie znamy ich miejsca pobytu to znaczy miejsca kaźni
czwartek: po burzliwym zebraniu odrzucono większością głosów
wniosek kupców korzennych o bezwarunkowej kapitulacji
piątek: początek dżumy sobota: popełnił samobójstwo
N.N. niezłomny obrońca niedziela: nie ma wody odparliśmy
szturm przy bramie wschodniej zwanej Bramą Przymierza

wiem monotonne to wszystko nikogo nie zdoła poruszyć

unikam komentarzy emocje trzymam w karbach piszę o faktach
podobno tylko one cenione są na obcych rynkach
ale z niejaką dumą pragnę donieść światu
że wyhodowaliśmy dzięki wojnie nową odmianę dzieci
nasze dzieci nie lubią bajek bawią się w zabijanie
na jawie i we śnie marzą o zupie chlebie i kości
zupełnie jak psy i koty

wieczorem lubię wędrować po rubieżach Miasta
wzdłuż granic naszej niepewnej wolności
patrzę z góry na mrowie wojsk ich światła
słucham hałasu bębnów barbarzyńskich wrzasków
doprawdy niepojęte że Miasto jeszcze się broni

oblężenie trwa długo wrogowie muszą się zmieniać
nic ich nie łączy poza pragnieniem naszej zagłady
Goci Tatarzy Szwedzi hufce Cesarza pułki Przemienienia Pańskiego
kto ich policzy
kolory sztandarów zmieniają się jak las na horyzoncie
od delikatnej ptasiej żółci na wiosnę przez zieleń czerwień do zimowej czerni

tedy wieczorem uwolniony od faktów mogę pomyśleć
o sprawach dawnych dalekich na przykład o naszych
sprzymierzeńcach za morzem wiem współczują szczerze
ślą mąkę worki otuchy tłuszcz i dobre rady
nie wiedzą nawet że nas zdradzili ich ojcowie
nasi byli alianci z czasów drugiej Apokalipsy
synowie są bez winy zasługują na wdzięczność więc jesteśmy wdzięczni

nie przeżyli długiego jak wieczność oblężenia
ci których dotknęło nieszczęście są zawsze samotni
obrońcy Dalajlamy Kurdowie afgańscy górale

teraz kiedy piszę te słowa zwolennicy ugody
zdobyli pewną przewagę nad stronnictwem niezłomnych
zwykłe wahanie nastrojów losy jeszcze się ważą

cmentarze rosną maleje liczba obrońców
ale obrona trwa i będzie trwała do końca

i jeśli Miasto padnie a ocaleje jeden
on będzie niósł Miasto w sobie po drogach wygnania
on będzie Miasto

patrzymy w twarz głodu twarz ognia twarz śmierci
najgorszą ze wszystkich – twarz zdrady

i tylko sny nasze nie zostały upokorzone

1982
http://www.youtube.com/watch?v=39viiu-IRw4 dnia Sob 20:20, 08 Wrz 2012, w całości zmieniany 1 raz
Jak to jest byc czlowiekiem
spytal ptak
Sama nie wiem
Byc wiezniem swojej skory
a siegac nieskonczonosci
byc jencem drobiny czasu
a dotykac wiecznosci
byc beznadziejnie niepewnym
i szalencem nadziei
byc igla szronu
i garscia upalu
wdychac powietrze
dusic sie bez slowa
plonac
i gniazdo miec z popiolu
jesc chleb
lecz glodem sie nasycac
umierac bez milosci
a kochac przez smierc
To smieszne odrzekl ptak
wzlatujac w przestrzen lekko.

Anna Kamienska
"Smieszne"
Co sie to dzieje!Co sie to dzieje!
Az lekam sie wyznac to komu;
Wiecie,az slonce dzis rano
zajrzalo do mego domu

Az lekam sie wyznac to komu...
Trza miec odwage-do skutku!
Zlociste,wiecie,nasturcje
Zakwitly w moim ogrodku

Trza miec odwage-do skutku,
Wiec powiem wam jeszcze cos wiecej;
Srod kwiatow smiech,wiecie,rozblysnol,
Szczery ,radosny,dziewczecy.

O,powiem wam jeszcze cos wiecej,
tylko nie smiejcie sie ze mnie;
Ja,wiecie czekalem na nia
I nie czekalem daremnie

Tylko nie smiejcie sie ze mnie,
Dusza ma calkiem pijana!
Rzekla mi wiecie;jak slicznie ,
Gdy slonce w dom zajrzy z rana.

Jan Kasprowicz
"Co sie dzieje"
Jeszcze sie serce twe ku mnie nachyli,
jeszcze bedziemy ze soba mowili
o wielkim miescie lezacym na wodzie,
gdzie pelne kwiatow czarne plyna lodzie
gdzie co wieczora slonce kryje glowe
za niewidzialne lasy koralowe
gdzie,byle tylko troche woda spadla
morskie na swiatlo wychodzac dziwadla

Jeszcze bedziemy w miejscu jechali
przy czarnych wioslach po szumiacej fali
gestwina kanalow,pod zwodzone mosty,
gdzie sie jak weze czaja wodorosty
i gdy nas pusta wesolosc ogarnie,
liczyc bedziemy gwiazdy i latarnie,
bo przy miesiacu i srod szybkiej jazdy
nikt nie rozpozna promyka od gwiazdy.

Jeszcze sie we mnie milosc raz rozzarzy...
Milczec bedziemy czasem,twarz przy twarzy
lub urywane prowadzic rozmowy,
trwoznie od siebie odchylajac glowy
i baczac pilnie,z tajnym tylko drzeniem
by sie wejrzenie nie zbieglo z wejrzeniem
by z powitaniem albo tez w podziece
dluzej sie czasem nie zetknely rece.

Jeszcze sie plomien rozpali ostatni
Schwytani razem do smiertelnej matni
zlaczeni-potem odarci od siebie,
w najglebszym piekle,to w najwyzszym niebie
miotani uczuc przeciwnych tysiacem
razeni chlodem,paleni goracem,
bedziemy,nawet najszczytniejszej chwili,
jak potepiency do siebie tesknili
na jednym stosie do krzyza przybici
wiecznie pragnacy i nigdy nie syci.

Illakowiczowna Kazimiera
"Cos sie stac musi"
Zielono mam w glowie i fiolki w niej kwitna,
Na klabach mych mysli sadzone za mlodu,
Pod sloncem,co dalo mi dusze blekitna
I ktore mi swieci bez trosk i zachodu

...Obnosze po ludziach moj smiech i bukiety
Rozdaje wokolo i jestem radosna
Wichura zachwytu i szczescia poety,
Co zamiast czlowiekiem, powinien byc wiosna.

Wiosna i wino 1919
Kazimierz Wierzynski dnia Śro 16:49, 26 Wrz 2012, w całości zmieniany 1 raz
http://www.youtube.com/watch?v=FZ4Nu0-uK3o
Bardzo mi sie podoba ta recytacja.
Autor potrafi jednak najlepiej przekazac to,
co napisal.
Chirurdzy muszą być ostrożni

Chirurdzy muszą być ostrożni,
Gdy biorą w dłoń pieczołowicie
Skalpel-pod jego cienkim ostrzem
Rusza się winowajca - Życie!

Emily Dickinson
przełożył Stanisław Barańczak
Jesień
http://www.youtube.com/watch?v=RbJGkmJGBQQ
Nie tylko my

Czytamy - Bóg tak umiłował świat...
a więc nie tylko ludzi
ale i pliszkę
odymioną pszczołę
jeża eleganta wprost spod igły
nawet muła ni to ni owo
bo ani to koń ani osioł
(żal że go człowiek stwarzał
żyje jak kawaler co się nie rozmnaża)
gruszę co kwitnie zaraz przed jabłonią
liście konwalii prawie bez ogonka
cielę co za matką się wlecze

a my tak czulimy się do Boga
jakby On miał nas tylko kochać na świecie

ks. Jan Twardowski

Nie tylko my

Czytamy - Bóg tak umiłował świat...
a więc nie tylko ludzi
ale i pliszkę
odymioną pszczołę
jeża eleganta wprost spod igły
nawet muła ni to ni owo
bo ani to koń ani osioł
(żal że go człowiek stwarzał
żyje jak kawaler co się nie rozmnaża)
gruszę co kwitnie zaraz przed jabłonią
liście konwalii prawie bez ogonka
cielę co za matką się wlecze

a my tak czulimy się do Boga
jakby On miał nas tylko kochać na świecie

ks. Jan Twardowski

Marianna, cudowne, dzieki.
Otwórzmy się dla innych ludzi,
nie kryjąc twarzy w masce zła.
Wystarczy tylko szczęście zbudzić,
z marazmu,który wciąż w nas trwa.

Przestańmy ganić i pouczać,
wciąż wytykając czyjeś winy.
Podług błędnego znaczeń klucza,
co karze tworzyć zła przyczyny.

Nie doszukujmy się podłości,
czyniąc to z pasją i wytrwale.
Okażmy sobie gest miłości...
by nie pozwolił żyć w tym szale.

Otwórzmy się dla innych ludzi
stańmy odważnie i bez zła...
Wszak potrafimy szczęście zbudzić
by dalej mogło z nami trwać.

Autor nieznany

Otwórzmy się dla innych ludzi,
nie kryjąc twarzy w masce zła.
Wystarczy tylko szczęście zbudzić,
z marazmu,który wciąż w nas trwa.

Przestańmy ganić i pouczać,
wciąż wytykając czyjeś winy.
Podług błędnego znaczeń klucza,
co karze tworzyć zła przyczyny.

Nie doszukujmy się podłości,
czyniąc to z pasją i wytrwale.
Okażmy sobie gest miłości...
by nie pozwolił żyć w tym szale.

Otwórzmy się dla innych ludzi
stańmy odważnie i bez zła...
Wszak potrafimy szczęście zbudzić
by dalej mogło z nami trwać.

Autor nieznany

Piekne. A takze, przyznaje ze smutkiem, bylem tym negatywneym bohaterem. Sorry

Otwórzmy się dla innych ludzi,
nie kryjąc twarzy w masce zła.
Wystarczy tylko szczęście zbudzić,
z marazmu,który wciąż w nas trwa.

Przestańmy ganić i pouczać,
wciąż wytykając czyjeś winy.
Podług błędnego znaczeń klucza,
co karze tworzyć zła przyczyny.

Nie doszukujmy się podłości,
czyniąc to z pasją i wytrwale.
Okażmy sobie gest miłości...
by nie pozwolił żyć w tym szale.

Otwórzmy się dla innych ludzi
stańmy odważnie i bez zła...
Wszak potrafimy szczęście zbudzić
by dalej mogło z nami trwać.

Autor nieznany

Piekne. A takze, przyznaje ze smutkiem, bylem tym negatywneym bohaterem. Sorry

Nie jesteś w tym odosobniony,każdy z nas ma lub miał jakąś motywację
kiedy był taki a nie inny.Ale z każdą chwilą jesteśmy inni,
zmieniamy swój stosunek do świata i ludzi.To ścieżka indywidualnego
rozwoju;niepowtarzalna i nieodgadniona...
Jeśli pukasz do drzwi i nikt nie otwiera
nie martw się
to nie znaczy,że dom jest pusty
to tylko zmęczenie
niechęć by otworzyć drzwi.
Jeśli wołasz na podwórku
i nikt nie pojawi się w oknie
to też się nie martw
ten świat jest głuchy
nie słyszy bicia serca.

Eqrem Basha
Bicie serca
Żal mi gwiazd,
które świecą już tyle lat,
Tyle lat...
Gwiazd mi żal

Czy nie ma żadnego zmęczenia
W rzeczach,
Wszystkich rzeczach,
Jak zmęczenie nóg i ramienia?

Zmęczenia istnieniem,
Byciem,
Tylko byciem,
Wesołym lub smutnym lśnieniem...

Czy nie czeka w końcu
Na wszelkie istnienie
Nie śmierć,lecz tak
Jakby inny koniec?
Lub wielkie usprawiedliwienie-
Coś takiego jak
Przebaczenie?

Fernando Pessoa
Żal mi gwiazd...
Z wielu powodów i dla smutków wielu
Chciałabym dzisiaj mieć poduszkę z chmielu.
Zapach tych lekkich, siwozłotych szyszek
Sprowadza mocny sen - zjednywa ciszę.

Gdzieś to czytałam, albo mi się śniło:
"Chmiel na bezsenność, a sen - na bezmiłość.
Poduszkę z chmielu gdy sobie umościsz,
zaśnij, bo na cóż życie bez miłości"....

Maria Jasnorzewska - Pawlikowska dnia Wto 5:19, 06 Lis 2012, w całości zmieniany 1 raz
"Nadzieja"jest tym upierzonym
Stworzeniem na gałązce
Duszy-co śpiewa melodie
Bez słów i nie milknące-

W świście Wichru-brzmi uszom najsłodziej-
I srogich by trzeba Nawałnic-
Aby spłoszyć maleńkiego ptaka,
Co tak wielu zdołał ogrzać i nakarmić-

Śpiewał mi już na Morzach Obcości-
W Krainach Chłodu-
Nie żądając w zamian Okruszka-
Choć konał z Głodu.

Emily Dickinson
"Nadzieja"jest upierzonym...
Z dnia na dzień róże,które kocham marnieją;
Nie każdą porą mogą zakwitać ogrody;
Zbyt długo wiatr łagodny wiał;rzeczy koleją,
I w lód teraz wicher północy ujmie rzeczne wody.

Przystoi ci,Radości,tak podnosić słowo?
I nie wiesz,że to czynem prawdziwej swawoli,
Gdy drażnisz pod moimi palcami strunę ową,
Przez los już przeznaczoną smutnej Melancholii?

Jean Moreas
"Z dnia na dzień róże.."
Ktoś miłowany tu przyjdzie,dobre obejmą nas ręce,
i będą nasze uśmiechy srebrnym błękitem dziecięce.

Ktoś miłowany nam powie;tęsknotą waszą zakwitnę,
ponad srebrnymi łodziami ujrzycie żagle błękitne.
Jakże daleko-daleko fala nas życia poniosła,
wszystko się ku nam przybliży;żagle i łodzie i wiosła.

Wszystko się ku nam przybliży i w zachwyceniu ukaże,
dawno zgubione radości,imiona nasze i twarze.

Gwiazdy melodię zaszumią,struny się dzwiękiem rozpalą,
będziemy sami dzwiękami i tą błękitną kolęda.

"Błękitna Kolęda"
J.Pietrzycki

Ktoś miłowany tu przyjdzie,dobre obejmą nas ręce,
i będą nasze uśmiechy srebrnym błękitem dziecięce.

Ktoś miłowany nam powie;tęsknotą waszą zakwitnę,
ponad srebrnymi łodziami ujrzycie żagle błękitne.
Jakże daleko-daleko fala nas życia poniosła,
wszystko się ku nam przybliży;żagle i łodzie i wiosła.

Wszystko się ku nam przybliży i w zachwyceniu ukaże,
dawno zgubione radości,imiona nasze i twarze.

Gwiazdy melodię zaszumią,struny się dzwiękiem rozpalą,
będziemy sami dzwiękami i tą błękitną kolęda.

"Błękitna Kolęda"
J.Pietrzycki

Co minie szokuje? Ta nasza ludzka i ponadczasowa tesknota za czyms innym. I baRDZo czesto czytac to mozemy w cudownej poezji . Dzieki Koralik.
Taka mala dygresja odnosnie tego co moglo sie wydarzyc,
albo byc moze sie wydarzylo ale nawet tego nie zauwazylismy,
21.12.2012

Taka reinterpretacja pewnego kalendarza ,
piorem poety.
--------------------------------------------------------------------
Kiedy świat staje

Zdarza się to bardzo rzadko. Zaskrzypi oś ziemska i staje.
Wtedy wszystko staje: burza, okręty i chmury pasące się
w dolinach.
Wszystko.
Nawet konie na łące nieruchomieją jak w nierozegranej partii szachów.
A po chwili świat rusza dalej.
Ocean połyka i wymiotuje, doliny dymią, a konie przechodzą z czarnego pola na białe pole.
Słychać także rozgłośne trzaskanie powietrza o powietrze.

ZBIGNIEW HERBERT

Taka mala dygresja odnosnie tego co moglo sie wydarzyc,
albo byc moze sie wydarzylo ale nawet tego nie zauwazylismy,
21.12.2012

Taka reinterpretacja pewnego kalendarza ,
piorem poety.
--------------------------------------------------------------------
Kiedy świat staje

Zdarza się to bardzo rzadko. Zaskrzypi oś ziemska i staje.
Wtedy wszystko staje: burza, okręty i chmury pasące się
w dolinach.
Wszystko.
Nawet konie na łące nieruchomieją jak w nierozegranej partii szachów.
A po chwili świat rusza dalej.
Ocean połyka i wymiotuje, doliny dymią, a konie przechodzą z czarnego pola na białe pole.
Słychać także rozgłośne trzaskanie powietrza o powietrze.

ZBIGNIEW HERBERT

Dobre. Choc mozesz tego doswiadczyc jedynie na wakacjach i to pod warunkiem, ze spedzasz je na Warmii lub Mazurach.

Ktoś miłowany tu przyjdzie,dobre obejmą nas ręce,
i będą nasze uśmiechy srebrnym błękitem dziecięce.

Ktoś miłowany nam powie;tęsknotą waszą zakwitnę,
ponad srebrnymi łodziami ujrzycie żagle błękitne.
Jakże daleko-daleko fala nas życia poniosła,
wszystko się ku nam przybliży;żagle i łodzie i wiosła.

Wszystko się ku nam przybliży i w zachwyceniu ukaże,
dawno zgubione radości,imiona nasze i twarze.

Gwiazdy melodię zaszumią,struny się dzwiękiem rozpalą,
będziemy sami dzwiękami i tą błękitną kolęda.

"Błękitna Kolęda"
J.Pietrzycki

Co minie szokuje? Ta nasza ludzka i ponadczasowa tesknota za czyms innym. I baRDZo czesto czytac to mozemy w cudownej poezji . Dzieki Koralik.

Może jest gdzieś odpowiedz.Tęsknota pojawia się w sercu,
i tam też powinna być odpowiedz.Dziwne jest to,że szuka się
jej patrząc w niebo,księżyc ,gwiazdy jakby tam miało bić
jakieś serce..
co to znaczy, ze pojawia sie w sercu? W jakim sercu? Serce to tylko organ ciala. Tesknota pojawia sie w umysle, a wywolana jest (?chyba) tym co do tego umyslu dotrze z zewnatrz. Wioec moze powinnismy szukac odpwoeidzi na zewnatrz?

co to znaczy, ze pojawia sie w sercu? W jakim sercu? Serce to tylko organ ciala. Tesknota pojawia sie w umysle, a wywolana jest (?chyba) tym co do tego umyslu dotrze z zewnatrz. Wioec moze powinnismy szukac odpwoeidzi na zewnatrz?

Tak się jakoś utarło,że uczucia przypisuje się sercu,
a złość wątrobie
A może to serce przekazuje umysłowi dane..?
Jakże żałuję tej szczęśliwej pory,
Kiedy stokrotki kwiatek pospolity
Zdał mi się w cudne ubranym kolory
I budził w sercu dziecinne zachwyty,

I kiedy długie majowe wieczory
Spędzałem patrząc w Jasnych ócz błękity,
Cichego szczęścia pełen i pokory,
Bijącym sercem ,a nigdy nie syty.

A choć to było kwiecię takie skromne,
Nigdym się z prawdą marzeń nie rachował,
Bom miał rozkoszy serce nieprzytomne;

I kiedym usta różane całował
i nic nie pragnął i nic nie żałował
I dziś drżę jeszcze ,gdy tę chwilę wspomnę...

Póżniej ach wiele kwiatów egzotycznych
Widzialem,pełnych piękności i woni
Dużo heroin znałem poetycznych,
Niosących uśmiech,łzy i serca w dłoni...

A przecież żaden z tych kwiatów rozlicznych
Wspomnieniem szczęścia mnie teraz nie goni,
I z tych postaci wzniosłych,eterycznych,
Od melancholii żadna mnie nie broni!

Bom się nie spotkał już z tym upojeniem
Co jedno drogę do szczęścia otwiera,
Bez względu,czy jest prawdą czy złudzeniem

Bez niego serce powoli zamiera
I z ideałów blade maski zdziera,
I żegna zwiędłe stokrotki westchnieniem...

A.Asnyk
"Stokrotki"
Asnyk Adam, byl moim ulubionym poeta gdy z Helico ...

Asnyk Adam, byl moim ulubionym poeta gdy z Helico ...

Psssst!

Asnyk Adam, byl moim ulubionym poeta gdy z Helico ...

Psssst!

Czytalismy go wspolnie?
Gdy z Helico ... pssst ... czytalismy go wspolnie?

Między nami nic nie było!

Żadnych zwierzeń, wyznań żadnych,

Nic nas z sobą nie łączyło

Prócz wiosennych marzeń zdradnych;

Prócz tych woni, barw i blasków

Unoszących się w przestrzeni,

Prócz szumiących śpiewem lasków

I tej świeżej łąk zieleni;

Prócz tych kaskad i potoków

Zraszających każdy parów,

Prócz girlandy tęcz, obłoków,

Prócz natury słodkich czarów;

Prócz tych wspólnych, jasnych zdrojów,

Z których serce zachwyt piło,

Prócz pierwiosnków i powojów

Między nami nic nie było!
wiecej z Asnyka czytanego razem z ... pssst

Kiedym cię żegnał, usta me milczały,

I nie wiedziałem, jakie słowo rzucić,

Więc wszystkie słowa przy mnie pozostały,

A serce zbiegło i nie chce powrócić.

Tyś powitała znów swój domek Biały,

Gdzie ci słowiki będą z wiosną nucić,

A mnie przedziela świat nieszczęścia cały,

Dom mój daleko i nie mogę wrócić.

Tak mi boleśnie, żem odszedł bez echa,

A jednak lepiej, że żadnym wspomnieniem

Twych jasnych marzeń spokoju nie skłócę,

Bo tobie jutrznia życia się uśmiecha,

A ja z gasnącym żegnam się promieniem

I w ciemność idę, i już nie powrócę.
i dalej:

Ach, powiedz, powiedz! jaki Bóg

W nadziemskie ubrał cię szaty,

Abyś w piękności zbrojna łuk

Zburzyła promienne światy?

Ach, wobec ciebie nie ma nic!

Ty łamiesz prawa odwieczne,

I przed jasnością twoich lic

Promienie gasną słoneczne.

Niebiosa, ziemia, błękit wód, -

Wszystko przepada i ginie,

Gdy ty w piękności zbrojna cud

Stajesz na światów ruinie.

Olśniewasz wszystkie światy trzy

Białością swojego łona,

Rozkoszy dreszczem ziemia drży,

Kiedy obnażysz ramiona.

Z ust twoich pijąc słodycz róż,

Z pragnienia umrzeć by trzeba,

Ich ogień wstrząsa światem dusz

I pali najwyższe nieba.

A któż z śmiertelnych może znieść

Twą piękność w całym rozkwicie?

Kto może oddać tobie cześć

I jeszcze zachować życie?

Kto może myślą pieścić skroń,

Twych włosów bawić się splotem,

Kto pić namiętną może woń

I jeszcze nie umrzeć potem?

Tak jak konwalii biały kwiat

Usycha na twoim łonie,

Tak każdy zginąć byłby rad

Z uśmiechem szczęścia przy zgonie.

Lecz widząc ciebie, odejść znów

W samotne ziemi obszary...

Na te męczarnie nie ma słów,

I nie ma straszniejszej kary!

Więc powiedz, powiedz! jaki Bóg

Zrobił cię światów królową?...

Bo ja chcę umrzeć u twych nóg,

Byś mnie wskrzesiła na nowo!
Jak jeńcy

Uprowadzeni powabem miłości
cierpią męki i katusze
Jak obłąkani
na mokradłach życia
walczą o miłość
zatracając duszę..

ej to kochanie..
Siła Miłości
Miłość nie polega na tym,
aby stać nieruchomo jak pustynia,
ani hulać po świecie jak wiatr,
ani patrzeć z daleka.

Miłość jest tą siłą,
która przemienia i ulepsza świat.
Kiedy dotarlem do niej po raz pierwszy,
wydawała mi się absolutnie doskonała.

Z czasem jednak odkryłem
że jest odbiciem tego wszystkiego,
co zostało stworzone,
że nią również miotają i namiętności i wojny.

To my,ludzie,karmimy Duszę Świata
a świat,w którym żyjemy,stanie się
lepszy lub gorszy w zależności od tego
czy my sami będziemy lepsi lub gorsi.

Tu właśnie przychodzi z pomocą siła Miłości,
bo zawsze,gdy kochamy,to pragniemy
być lepsi niż jesteśmy.

Paulo Coelho
Dwaj czy trzej aniołowie
Przyfrunęli na ziemię
Ujrzeli wielką świątynię.
Maleńcy ludzie w czarnych rzędach
Wchodzili i wychodzili bezustannie
Aniołowie nie mogli pojąć
Dokąd zdążają ci ludzie
I co robią wewnątrz tak długo.

Stephen Crane
"Dwaj czy trzej aniołowie"
Tych miłości...

Tych miłości, które z nami
na strumieniach białych płyną,
co jak chmury nad głowami
czasem każą zapominać,
tych miłości jak zwierzęta,
co wracają w las od ludzi
węsząc z twarzą wyciągniętą,
zanim śmierć ich nie ostudzi,
tych miłości, które niosą
sok z korzeni w słońce liściem,
co jak puch dziewczęcych włosów
lekko rosną ku niebiosom,
nie wydepczą nienawiści.
Tych miłości, o, za wiele,
chociaż ziemia jeszcze twarda,
nad nią zawsze śpiewa szelest,
bo cóż ziemskość? - śmiech, pogarda,
bo coż zbrodnia? - tylko mocniej
za bijące morzem strumień
kochać każe, że ślad głupi
jak ten olbrzym, co się upił,
co gdy wstanie, to zrozumie.
W nas, co jak pomników głazy,
z tych miłości mocno rośnie
przez te czasy, nad te czasy,
ponad nami - czas miłości.

27.01.1944
Krzysztof Kamil Baczyński
Ukazał się ołówek i Bóg powiedział;
"Pisz,co to znaczy,być człowiekiem"
Moja dłoń zawisła długo nad białym papierem,

do tam,jak ślady stóp
zabłąkanego w drodze,litery
nabrały formy w pustce papieru
i ja "samotnie"mogłem rozpoznać słowo

i moja dłoń chciała je zmazać;
ale głosy tych,którzy czekali
na oknach życia ,krzyczeli;"to prawda"

Autor R.S.Thomas (1913-2000)
Są noce tak przejmująco ciche,
że słychać jak w nieprzejrzanej
dali szczeka lis i pohukuje
sówka.To właśnie wtedy leżę
przed świtem rozbudzony i słyszę,
jak woda spiętrzona gdzieś na Atlantyku
opada,wznosi się,opada,wznosi
fala za falą bijąc o długi brzeg
nadmorskiej wioski pozbawionej światła
i przyjaciół.I przychodzi myśl o tej
innej istocie,co też nie śpi,
godząc się,by nasze modlitwy
rozbijały się o nią,i to nie przez godziny,
lecz całymi dniami,przez lata,przez wieczność.

R>S Thomas
"On"
Na A-Free ( Free ) powrocil po kilkumiesiecznej przerwie
berejczyk .
Musze przyznac ze jest w znakomitej formie.
Znalezione w sieci:

U Kazmirza w obejsciu nowy dzien wlasnie wstaje,
Jego baba grubasna swiniom w chlewie zryc daje,
Jozek chlopak robotny gnoj z obory wyrzuca,
Stary dziad sie ubiera - teraz druga onuca.
Wtem ... rozwiń całośćna pole pobliskie przeogromny cien pada,
Bydlo ryczy w oborze, kundel wsciekle ujada.
Na dysk lsniacy nad polem chlop ponuro spoziera,
Gdzie pieruny laduja - znow w koniczynie, cholera.
W latajacym talerzu zostal wlaz otworzony
Po plecionej drabince zlazi ludzik zielony.
Za nim drugi i trzeci, krocza miedza gesiego.
Kazmirz na nich z widlami- a wynocha z mojego
Nie bedzieta lobuzy deptac mej koniczyny
Zaraz psami poszczuje, skarzyc pojde do gminy.
Przerazona gromadka z glosnym piskiem tyl dala
I z powrotem do spodka, a ten ruszyl jak strzala.
Ta inwazja kosmitow, tak sie wlasnie skonczyla,
bo w mieszkancu wsi polskiej przeogromna tkwi sila

Znalezione w sieci:

U Kazmirza w obejsciu nowy dzien wlasnie wstaje,
Jego baba grubasna swiniom w chlewie zryc daje,
Jozek chlopak robotny gnoj z obory wyrzuca,
Stary dziad sie ubiera - teraz druga onuca.
Wtem ... rozwiń całośćna pole pobliskie przeogromny cien pada,
Bydlo ryczy w oborze, kundel wsciekle ujada.
Na dysk lsniacy nad polem chlop ponuro spoziera,
Gdzie pieruny laduja - znow w koniczynie, cholera.
W latajacym talerzu zostal wlaz otworzony
Po plecionej drabince zlazi ludzik zielony.
Za nim drugi i trzeci, krocza miedza gesiego.
Kazmirz na nich z widlami- a wynocha z mojego
Nie bedzieta lobuzy deptac mej koniczyny
Zaraz psami poszczuje, skarzyc pojde do gminy.
Przerazona gromadka z glosnym piskiem tyl dala
I z powrotem do spodka, a ten ruszyl jak strzala.
Ta inwazja kosmitow, tak sie wlasnie skonczyla,
bo w mieszkancu wsi polskiej przeogromna tkwi sila

dobre
Polska wieś raczej nie przypomina krainy łagodności i tolerancji,
a poczucie własności czyli tzw "miedza" to jej charakterystyczna cecha
Moje myśli wciąż ciebie szukają
Błądząc pośród pamięci bezdroży
Przed bramami wspomnienia przystaję
By tęsknoty marzeniem znów ożyć.

Kiedy sady okryją się bielą
Przyjdziesz wiosny zapachu westchnieniem
I sny zimy już nas nie rozdzielą
Nie zapłaczą nostalgią jesienie.

Wiosna wszystko odmieni swym czarem
Drogę do mnie ścieląc kwiatami
Aby w miłość przywrócić znów wiarę
I uśmiechnąć się twymi oczami.

Kiedy tylko zakwitną jabłonie
W białym sadzie uklęknę przed tobą
I stęsknione wyciągając dłonie
U stóp złożę mą miłość wraz z sobą.

"Białe sady" Jan Lech Kurek

Wiosna drażni przyjemnie i niepokoi,
w powietrzu wyczuwa się zapach świeżej ziemi.

Sezon wiosenny otwarty,dobrego dnia wszystkim.
http://www.youtube.com/watch?v=DfPiO3wq--8
Wiersz Małgorzaty Kowzan

http://www.youtube.com/watch?v=DfPiO3wq--8
Wiersz Małgorzaty Kowzan

Koraliku. Super aseksualny wiersz. Kobieta zawsze bedzie kojarzyc sie mezczyznie z bliskoscia, intymnoscia, seksem. Ten wiersz odczytalem jako probe ucieczki od oczywistosci, od natury, od przyjemnosci, od normalnosci. Przepraszam.

http://www.youtube.com/watch?v=DfPiO3wq--8
Wiersz Małgorzaty Kowzan

Koraliku. Super aseksualny wiersz. Kobieta zawsze bedzie kojarzyc sie mezczyznie z bliskoscia, intymnoscia, seksem. Ten wiersz odczytalem jako probe ucieczki od oczywistosci, od natury, od przyjemnosci, od normalnosci. Przepraszam.

Taki miał być . To przedsmak" złotego miasta"
Bywają różne wiersze ,także patriotyczne.

http://www.youtube.com/watch?v=DfPiO3wq--8
Wiersz Małgorzaty Kowzan

Koraliku. Super aseksualny wiersz. Kobieta zawsze bedzie kojarzyc sie mezczyznie z bliskoscia, intymnoscia, seksem. Ten wiersz odczytalem jako probe ucieczki od oczywistosci, od natury, od przyjemnosci, od normalnosci. Przepraszam.

Taki miał być . To przedsmak" złotego miasta"
Bywają różne wiersze ,także patriotyczne.

Ale skad wiadomo, ze w "zlotym miescie" nie bedzie zlotych, cudownych orgazmow?
A patriotyzm zawsze kojarzyl mi sie z seksem ... "Andrzeju, jam stop twoich niegodnam calowac" ... fetyszyzm jak nic, i po polsku i patriotycznie.
Skoro już wszystko musi być ze złota..

Patriotyzm z miłością łączy tyle tylko,że w obu przypadkach
przewodzi im ślepota.

Skoro już wszystko musi być ze złota..

Patriotyzm z miłością łączy tyle tylko,że w obu przypadkach
przewodzi im ślepota.

w polskiej (i nie tylko) litaraturze mamy mnostwo przykladow patriotyzmu i milosci. Czy bylo to slepe? Koraliku - bardzo ryzykowna teza.

Skoro już wszystko musi być ze złota..

Patriotyzm z miłością łączy tyle tylko,że w obu przypadkach
przewodzi im ślepota.

w polskiej (i nie tylko) litaraturze mamy mnostwo przykladow patriotyzmu i milosci. Czy bylo to slepe? Koraliku - bardzo ryzykowna teza.

I tu jest dobry przykład jak niejednoznaczne znaczenie
może mieć miłość.Wystarczy przyprawić nią patriotyzm
a może prowadzić do zbrodni narodów.Nie sama miłość
jest ważna ale i" obiekt" kochania.

Skoro już wszystko musi być ze złota..

Patriotyzm z miłością łączy tyle tylko,że w obu przypadkach
przewodzi im ślepota.

w polskiej (i nie tylko) litaraturze mamy mnostwo przykladow patriotyzmu i milosci. Czy bylo to slepe? Koraliku - bardzo ryzykowna teza.

I tu jest dobry przykład jak niejednoznaczne znaczenie
może mieć miłość.Wystarczy przyprawić nią patriotyzm
a może prowadzić do zbrodni narodów.Nie sama miłość
jest ważna ale i" obiekt" kochania.

Pociągnę tą myśl do końca;
Miłość sama w sobie jest jak przyprawa,jest neutralna,ani
zła ani dobra.Ale ożywia i napędza wszystko,cokolwiek nią
posypiemy np;światopogląd,jedzenie,upodobania,człowieka,Boga itd
Może więc służyć zarówno ku złemu jak i dobremu.
Nadmiar przypraw jest szkodliwy, jezeli tak samo jest z miloscia to jawi sie nam pytanie jak zmierzyc jej odpowiedni poziom by nieprzekrztalcila sie w cos zlego.

Nadmiar przypraw jest szkodliwy, jezeli tak samo jest z miloscia to jawi sie nam pytanie jak zmierzyc jej odpowiedni poziom by nieprzekrztalcila sie w cos zlego.

Myślę,ze nie chodzi tu o nadmiar a raczej o nie umiejętność
posługiwania.Przypomina mi to sławna różdżkę Harrego Pottera,
która działa w połączeniu z myślą.Jemu tez czasami jakiś
potwór się stworzył,jak bezmyślnie pacnął ta różdżką.
Jak się komuś przydarzy wyczarować potwora,zawsze może
spróbować jeszcze raz.Może trzeba się bardziej skupić...
Dobrego dnia Wszystkim
Gdyby dwa mego ciała ospałe żywioły
Były polotną myślą -cóż wtedy przestrzenie?
Lotem,jakim niosą się w przestworzach sokoły,
Szybowałbym,by przerwać nasze rozłączenie.
Cóż,gdybym miał pod stopą głaz w morzu skąpany,
Na najdalszym przylądku samych krańców świata?
Myśl wzlatuje nad lądy i nad oceany
Na sam dzwięk nazwy miejsca,gdzie chce być,

skrzydlata

Tymczasem z dwóch żywiołów ciała jedną tylko złożę
Rzecz;łzę,jak ziemia ciężką i słoną jak morze.

Lecz,ach!jedno mnie dręczy;że w stworzenia planie
Nie było moich susów poprzez kontynenty;
Z gliny i wody moje cielesne mieszkanie,
więc czekać muszę,aż nas zbliży czas zawzięty,

A z dwóch żywiołów ciała jedną tylko złożę
Rzecz;łzę,jak ziemia ciężką i słoną jak morze .

William Szekspir sonet XLIV ,przekład Stanisław Barańczak,muzyka
Stanisław Sojka
https://www.youtube.com/watch?v=Zp-DkV_QpFo
Koralik. Padam do nog. Na naszym forum jeszcze szekspira nie bylo - rewelacja. Dzieki.
Sztylet

W szufladzie jest sztylet.
Kuty był w Toledo w początkach minionego stulecia;
Luis Melcan dał go mojemu ojcu, który przywiózł go z Urugwaju:
Evaristo Carriego miał go pewnego razu w rękach.
Ci, którzy go zobaczą, muszą się nim chwilę pobawić; daje się zauważyć, że od dawna go szukali;
dłoń śpieszy ku rękojeści, która jej oczekuje;
ostrze posłuszne i mocne pręży się precyzyjnie w pochwie.
Czegoś innego chce sztylet.
To coś więcej niż struktura powstała z kilku metali;
ludzie wymyślili go i uformowali w celu ściśle określonym;
w pewnym sensie jest wieczny ten sztylet, co ubiegłej nocy uśmiercił człowieka w Ttacaruembo,
i te, co zakłuły Cezara.
Chce zabijać, chce rozlewu nagłej krwi.
W szufladzie biurka, pośród brulionów i listów, sztylet nieprzerwanie śni swój tygrysi sen;
dłoń, kiedy nim kieruje, ożywia się, bo ożywia się metal przeczuwający w każdym kontakcie zabójcę:
tego,dla kogo sztylet zastał przez ludzi stworzony.
Niekiedy żal mi go. Tyle hartu, tyle wiary, tyle obojętnej czy niewinnej wyniosłości i - lata schodzą na niczym.

Jorge Luis Borges (przekład: Edward Stachura)
Są takie chwile,że się nie śmie badać
swej własnej duszy,bo się człowiek lęknie,
że ani jednej nie znajdzie w niej struny
co,potrącona,jeszcze czysto dzwięknie.

Lecz trzeba tylko jednego spojrzenia
pełnymi wielkiej miłości oczyma
by w akord związać wszystkie struny duszy...
Potrzeba jednych oczu-lecz ich nie ma.

K.P.Tetmajer

Są takie chwile,że się nie śmie badać
swej własnej duszy,bo się człowiek lęknie,
że ani jednej nie znajdzie w niej struny
co,potrącona,jeszcze czysto dzwięknie.

Lecz trzeba tylko jednego spojrzenia
pełnymi wielkiej miłości oczyma
by w akord związać wszystkie struny duszy...
Potrzeba jednych oczu-lecz ich nie ma.

K.P.Tetmajer

Rewelacyjne, bezbozne, niepokojace.
Mialem okazje zaznajomic sie z tym co dane jest
wiedziec jedynie calej ludzkosci... Teraz bogatszy
jestem o jedno wielkie nic.

Mialem okazje zaznajomic sie z tym co dane jest
wiedziec jedynie calej ludzkosci... Teraz bogatszy
jestem o jedno wielkie nic.

Takie stanie pod ścianą może być nudne
zawsze można zacząć jeszcze raz .
Miłego dnia ,pozdrawiam
Czekalem na szczescie, a tymczasem
bylem szczesliwy caly czas...
Zycie jest bardzo latwe; polega na dokonywaniu
wyborow, z tym ze one sa trudne.

Zycie jest bardzo latwe; polega na dokonywaniu
wyborow, z tym ze one sa trudne.

dobre

Zycie jest bardzo latwe; polega na dokonywaniu
wyborow, z tym ze one sa trudne.

dobre

Gdyby porzucić swoje pasje,to wybory byłyby łatwiejsze?
Walt Whitman - My dwoje

Tak długo dawaliśmy się zwodzić, my dwoje.
Teraz przemienieni, bystro umykamy, jak umyka Przyroda.
My jesteśmy Przyrodą, długo nieobecni, teraz powracamy,
Stajemy się roślinami, łodygą, listowiem, korzeniami, korą,
Tkwimy w ziemi, jesteśmy skałą i skałą,
Jesteśmy dębem i dębem, rośniemy obok siebie,
Pasiemy się we dwoje pośród stad gotowych do biegu,
Jesteśmy dwie ryby pływające w morzu razem,
Jesteśmy czym jest kwiat akacji, nasz zapach w alejach rano i wieczorem,
Jesteśmy też ziarnisty brud zwierząt, jarzyn, minerałów,
Jesteśmy dwa drapieżne jastrzębie, szybujemy wysoko i patrzymy w dół,
Jesteśmy dwa jaśniejące słońca, to my na orbitach i między gwiazdami jak dwie komety,
W pogoni, szczerząc kły, czworonożni w lasach, skaczemy na zwierzynę,
Jesteśmy dwa obłoki rankiem i po południu nad głową,
Jesteśmy łączące się morza, dwie z tych wesołych fal, które kładą się jedna na drugiej
[i wzajemnie zwilżają siebie,
Jesteśmy śnieg, deszcz, chłód, mrok, jesteśmy każdy wytwór i oddziaływanie ziemi,
Krążyliśmy i krążyliśmy, aż znów powracamy do domu,
Została nam tylko wolność i tylko nasza radość.

przełożył Czesław Miłosz

Walt Whitman - My dwoje

Tak długo dawaliśmy się zwodzić, my dwoje.
Teraz przemienieni, bystro umykamy, jak umyka Przyroda.
My jesteśmy Przyrodą, długo nieobecni, teraz powracamy,
Stajemy się roślinami, łodygą, listowiem, korzeniami, korą,
Tkwimy w ziemi, jesteśmy skałą i skałą,
Jesteśmy dębem i dębem, rośniemy obok siebie,
Pasiemy się we dwoje pośród stad gotowych do biegu,
Jesteśmy dwie ryby pływające w morzu razem,
Jesteśmy czym jest kwiat akacji, nasz zapach w alejach rano i wieczorem,
Jesteśmy też ziarnisty brud zwierząt, jarzyn, minerałów,
Jesteśmy dwa drapieżne jastrzębie, szybujemy wysoko i patrzymy w dół,
Jesteśmy dwa jaśniejące słońca, to my na orbitach i między gwiazdami jak dwie komety,
W pogoni, szczerząc kły, czworonożni w lasach, skaczemy na zwierzynę,
Jesteśmy dwa obłoki rankiem i po południu nad głową,
Jesteśmy łączące się morza, dwie z tych wesołych fal, które kładą się jedna na drugiej
[i wzajemnie zwilżają siebie,
Jesteśmy śnieg, deszcz, chłód, mrok, jesteśmy każdy wytwór i oddziaływanie ziemi,
Krążyliśmy i krążyliśmy, aż znów powracamy do domu,
Została nam tylko wolność i tylko nasza radość.

przełożył Czesław Miłosz

piekne, nemeczku - dzieki
You're welcome.
Nie stójcie
nad moim grobem
i nie płaczcie;
Nie ma mnie tam.
Ja nie śpię.

Jestem tysiącem wiatrów,
które wieją;
Jestem diamentowym blaskiem
na śniegu.
Jestem światłem słonecznym
na dojrzewającym zbożu
Jestem łagodnym jesiennym deszczem,
kiedy budzicie się w porannej ciszy;
Jestem śmigłym lotem
cichych ptaków.
Jestem łagodną gwiazdą,
ktora świeci w nocy.

Nie stójcie nad moim grobem
i nie płaczcie;
Nie ma mnie tam...

Ken Wilber
. . . Koraliku ,nie umieraj . . . please!

. . . Koraliku ,nie umieraj . . . please!

Jeszcze nikt mnie o coś takiego nie prosił
Z dedykacja dla wszystkich ktorzy przezyli swoja smierc:

http://www.youtube.com/watch?v=t1TcDHrkQYg

copyright Š 2009 agniusza serwis - literatura w sieci, proza, feminizm, gender, queer ...
design by baryman
yoga